Het Nederlandse CIDSE-lid Cordaid en Both ENDS verzamelden de visies en inzichten van zeven zuidelijke visionairen, elk met een unieke benadering om zijn of haar droom om te zetten in concrete, lokale initiatieven. We presenteren hun visies op duurzaamheid gebaseerd op ecologische waarden en mensenrechten in de aanloop naar de VN-conferentie over duurzame ontwikkeling 'Rio + 20' (20-22 juni 2012), die vandaag begint met Emad Adly, arts en activist uit Caïro.
Werkloze jongeren herwinnen hun trots als stadsboer
Wanneer je van bovenaf naar de metropolen van Egypte en de rest van de Arabische wereld staart, zie je een zee van platte, grijze betonnen daken. In de toekomst zullen deze daken groen zijn. Werkloze jongeren die zijn omgeschoold als stadsboer gebruiken ze om groenten en fruit te verbouwen. De vergroening van de stad is niet alleen goed voor de portemonnee van de stadsbewoners, maar ook voor hun zelfvertrouwen. En het leven in de stad is veel aangenamer geworden: de groene daken en de stadstuinen reinigen de vervuilde lucht en regelen het klimaat. Dat is de droom van Emad Adly. Hij is geboren en getogen in Caïro, en hij is een arts, maar bovenal een rusteloze pleitbezorger voor een groene en duurzame Arabische wereld.
Het Cairo House, dat is de eerste gedachte van Emad Adly als we hem vragen naar zijn dromen. Een droom die werkelijkheid is geworden, maar die later door de autoriteiten in de kiem is gesmeten.
Een ecocentrum, waar de jeugd van Caïro op een milieuvriendelijke manier zou kunnen leren omgaan met de stedelijke omgeving. Een katalysator voor de noodzakelijke transformatie van de Egyptische samenleving in een duurzame richting. Dat was het doel van Adly met het Cairo House. Cursussen over efficiënt waterbeheer, duurzame energie en duurzaam bouwen; demonstratieprojecten en leiderschapstrainingen; debatten over de toekomst: het zou allemaal samenkomen in het nieuwe centrum. Volgens westerse normen klinkt dit niet overdreven revolutionair, maar in Egypte was het onder het oude regime. Het nieuwe gebouw van duurzame materialen bevond zich op de grens van de christelijke en joodse wijken in het oude centrum. Voor Adly symboliseerde het Cairo House het nieuwe Egypte: een inspirerende ontmoetingsplaats om een gedeelde visie op de toekomst op te bouwen. “Dat is wat Egypte nodig heeft: een gedeelde droom, een visie van waar we naartoe willen. Dit is hoe we samen met de jonge generaties de toekomst kunnen betreden. ”
Gevaarlijke dromen, concludeerden de autoriteiten, en ze namen het Cairo House over voor de officiële inhuldiging. Het centrum werd onderdeel van het ministerie van Milieu en huisvest nu ambtenaren. "Het is niet langer de ideale plek voor veranderingen in gedrag en inspiratie," zegt Adly, die beweert dat hij lange tijd "letterlijk ziek" is geweest vanwege deze stand van zaken. Een goede vriend van hem die voor de overheid werkt, legde uit dat het succes van het onafhankelijke centrum een bedreiging vormde. Mensen zeiden: die activisten doen het beter dan de overheid. Dat was onaanvaardbaar en dus namen de autoriteiten het over. Adly: "Ik zei tegen hen: je moet je eigen dromen creëren, niet die van anderen wegnemen."
Bruisende Cairo
Het mocht niet baten - de droom van het Cairo House viel uit elkaar. Adly vond nieuwe inspiratie in de Egyptische revolutie, de succesvolle opstand van voornamelijk jonge mensen. Er moeten nog veel veranderingen worden aangebracht in het land, maar het zaad van de revolutie is geplant en zal zijn vruchten afwerpen. Het zichtbare resultaat vandaag is dat jongeren hun zelfvertrouwen hebben herwonnen, dat tot voor kort verlamd was door de hopeloosheid van hun situatie. Caïro bruist van veel nieuwe initiatieven, waarvan vele gericht zijn op de introductie van stadslandbouw en tuinbouw in de metropool. Jeugdorganisatie AOYE (Arab Office for Youth and Environment) - die Emad Adly creëerde toen hij samen met enkele medestudenten student was - organiseert het GEF Small Grants-programma dat met dit initiatief experimenteert en een aantal demonstratieprojecten heeft. Onder de naam Food Sovereignty Project werken ze samen met een andere groep jongeren om kennis te verspreiden, bijvoorbeeld via een online platform waar beginnende en beginnende stadsboeren ervaringen en tips kunnen uitwisselen. Het doel, zeggen ze, is om de afhankelijkheid van de stadsbewoners van de slecht gereguleerde commerciële land-, tuin- en voedselindustrie te doorbreken en op zijn beurt de mensen die in de dichtbevolkte stadswijken wonen weer te verbinden met Moeder Aarde.
Greenies, of hippies, verlangen naar een tijd die nooit zal terugkeren? Helemaal niet, houdt Adly vol. Hij praat over creatieve en veelbelovende initiatieven. Op de achtergrond staat het debat over voedselzekerheid voor de snel groeiende Egyptische bevolking. Het land hangt grotendeels af van één enkele waterbron, de rivier de Nijl. Adly: “De huidige situatie is dat er niet genoeg water is om aan de behoeften van 85 miljoen Egyptenaren te voldoen. Dus wat gebeurt er in de toekomst, als er 100, 120 of zelfs maximaal 150 miljoen inwoners zijn? We moeten meteen aan de slag, anders gaat het vreselijk mis. ”Hij zoekt oplossingen in drie richtingen: onderwijs, een mix van traditionele waarden en nieuwe technieken zoals druppelirrigatie en stadslandbouw, en intensieve samenwerking tussen de gouvernementen van de Nijl.
Een geschenk van God
Dus hoe zal dit allemaal uitkomen in, zeg, 20 jaar vanaf nu? Adly schetst goed georganiseerde samenlevingen, gebaseerd op sterke lokale gemeenschappen die optimaal gebruik maken van de natuurlijke hulpbronnen zoals water en vruchtbare grond. In de Nijlcommissie werken de rivierbesturen nauw samen volgens het model van de Europese Unie (Adly voegt lachen toe: 'Hoewel zonder de euro'). 'One Nile, One Family ', is hun slogan. Deze sterke staatsgemeenschap - die niet kan worden vergeleken met het huidige, relatief machteloze overlegorgaan - deelt het water van de Nijl billijk. Er is genoeg voor iedereen. Het is duidelijk dat de landbouw, die van oudsher ongeveer 80 procent van het beschikbare water gebruikt, met veel minder kan werken. Het uitgangspunt is om hergebruik te maximaliseren. Door technieken toe te passen zoals druppelirrigatie verspillen de boeren niet langer water. Ze weten dat water een geschenk van God is.
Een van de kenmerken van de nieuwe samenleving is de dominante mix van traditionele waarden en state-of-the-art technologieën. Ze werken heel goed samen, zegt Adly. “Er zijn geen enkele tegenstrijdigheden tussen de waarden en ethiek van een Arabische moslimmaatschappij en nieuwe technieken en initiatieven. Ze gaan hand in hand. ”Is het niet de Koran die de noodzaak benadrukt om zorgvuldig om te gaan met kwetsbare natuurlijke hulpbronnen zoals bodem en water en om de natuur te sparen? En het Heilige Boek is ook duidelijk over het gebruik van nieuwe methoden. Adly: “De profeet Mohammed zelf zei dat het de plicht van elke moslim is om nieuwe kennis te vergaren. Zelfs als het afkomstig is uit een niet-moslimland zoals China. De boodschap is met andere woorden om met iedereen samen te werken. Kortom, de Koran kan perfect worden gebruikt wanneer men lokale gemeenschappen traint en werkt aan het bereiken van duurzaamheid. ”
Iedereen neemt deel aan de nieuwe samenleving, benadrukt Adly, en iedereen zal zijn of haar deel ontvangen. Om dit te realiseren is het echter essentieel dat we de jeugd betrekken. Ze zijn de agenten van verandering, een bron van transformatie en de motor achter revoluties. Kijk naar de Egyptische revolutie. Hoewel het in eerste instantie misschien gaat over meer vrijheid en minder corruptie, zullen de jongeren in de toekomst vechten voor een duurzamere samenleving. Hun energie en vaardigheden zijn bepalend in deze strijd om succesvol te zijn. Bij afwezigheid van een actieve overheid hebben niet-gouvernementele organisaties (ngo's) de belangrijke taak om jongeren voor te lichten over het bespreken van de uitdagingen waarmee hun land wordt geconfronteerd en het ontwikkelen van een gedeelde visie op de toekomst. Adly: "In plaats van deel te nemen aan een programma, worden ze dan actieve spelers die hun vaardigheden gebruiken om een betere toekomst op te bouwen."
Kleine bedrijven Huur de daken van gebouwen
Mensen zullen bijvoorbeeld daken huren als stadsboeren. In het nieuwe Egypte van laten we zeggen 20 jaar vanaf nu, zullen jonge mensen de kunst van de daklandbouw onder de knie hebben. Ze hebben waarschijnlijk geleerd van jonge mensen in Gaza die, gedwongen als gevolg van de Israëlische blokkade, enige tijd geleden met dit initiatief zijn begonnen. Door hun baanbrekende werk hebben ze duidelijk aangetoond dat stadslandbouw grote beloften biedt voor het hele Midden-Oosten. Er zijn veel andere plaatsen op de wereld waar mensen die ruimte missen creatief worden, en deze mensen dienen ook als een bron van inspiratie. Zo produceren de stadstaten Hong Kong en Singapore al 20 procent van al het vlees en de groenten die ze nodig hebben om hun inwoners te voeden. En dit percentage zal alleen maar blijven stijgen, denken ze. Adly is op zijn beurt ervan overtuigd dat stadslandbouw en tuinbouw in Caïro een potentiële goudmijn zijn. Hij droomt van duizenden jonge mensen die kleine bedrijven oprichten en deals sluiten met platte eigenaars voor het leasen van hun daken. Balkons, braakliggend terrein en verwaarloosde parken zouden ook worden gebruikt voor productieve doeleinden. Met beperkte middelen, maar een dynamische uitwisseling van ervaringen, zouden arme stadsbewoners een (extra) inkomen kunnen verdienen met de teelt van groenten en fruit.
Idealistische trainers van NGO's zullen ontdekken dat het weinig zin heeft om te proberen de jeugd van vandaag te overtuigen van de milieuvoordelen van stadslandbouw, ook al zijn er veel. Armoede onder jongeren is zodanig dat hun belangrijkste motivatie het verdienen van een inkomen is. Maar naarmate het succes van stadslandbouw groeit - is Adly ervan overtuigd dat minstens een kwart van het voedsel dat nodig is om Caïro te voeden in de toekomst op deze manier kan worden geteeld - ook het begrip van de andere voordelen. De leefbaarheid van de stad zal verbeteren, omdat er minder vrachtwagens nodig zijn om groenten en fruit van het platteland naar de stad te transporteren, wat leidt tot een significante vermindering van de verstikkende luchtvervuiling - die berucht is in grote Midden-Oosterse steden zoals Caïro - die is een direct gevolg van de verkeerscongestie. Dit wordt verder afgeremd door de zuiverende werking van al die nieuwe groene ruimtes. Stadslandbouw heeft ook een verkoelend effect tijdens de warme zomerdagen, terwijl de groene daken tijdens de koude wintermaanden de warmte behouden. En, misschien wel het mooiste resultaat, volgens Adly, is de terugkeer van de vogels, bijen en insecten die de stad lang geleden hebben verlaten en dit zal tot grote vreugde van vele inwoners zijn.
Stadslandbouw is uiteraard niet de enige strategie die nodig is om alle problemen in het Midden-Oosten op te lossen, laat Adly snel weten. Maar het is een belangrijk onderdeel van de oplossing. “Het helpt de steden en hun bewoners om minder afhankelijk te worden van industriële voedselproductie elders. En het maakt ze veerkrachtiger. Dit is belangrijk, ook met betrekking tot klimaatverandering. Laten we snel aan de slag gaan, zodat onze droom werkelijkheid kan worden. "
-
Emad Adly, arts en activist
Terwijl hij eerstejaars student geneeskunde was aan de universiteit van Caïro, sloot Emad Adly (1957) zich aan bij de 'medische caravans', een initiatief om medische diensten naar de sloppenwijken van de stad te brengen. Hij realiseerde zich al snel dat het gebrek aan hygiëne en milieuproblemen de oorzaak waren van de meest voorkomende ziekten in de achterstandswijken, wat leidde tot zijn slogan: 'Behandel de oorzaken, niet de symptomen'. Sindsdien is Adly actief op milieugebied. Tijdens zijn studententijd hielp hij met het opzetten van het Arab Office for Youth and Environment; meer dan tien jaar later volgde het Arabische netwerk voor milieu en ontwikkeling. In 1996 was Adly een van de oprichters van het mediterrane informatiebureau voor milieu, cultuur en duurzame ontwikkeling, met hoofdkantoor in Athene.
Zoals alle Egyptenaren heeft Adly een speciale band met de Nijl. Hij woonde jaren op het eiland Manial, gelegen in de Nijl, waar hij veel milieu- en gemeentelijke projecten opzette. In 2001 leidde dit tot nog een nieuwe organisatie, het Nile Basin Discourse Forum, dat hij sindsdien heeft voorgezeten. Adly is ook lid van verschillende nationale en regionale waterorganisaties en hij is de nationale coördinator van het GEF / UNDP Small Grants-programma en de Local Initiative Facility for Urban Environment. Sinds de 1992 Earth Summit in Rio is hij betrokken geweest bij de internationale discussies over duurzame ontwikkeling.
Emad Adly heeft verschillende boeken geschreven over het milieu en duurzame ontwikkeling in Egypte en het Midden-Oosten, en hij is hoofdredacteur van Montada Al Biaa (nieuwsbrief Milieuforum) en de nieuwsbrief voor duurzame mediterrane.