Een steek in de tijd kan levens redden - CIDSE

Een steek in de tijd kan levens redden

Dag drie op de CFS-41 gaf ons onder andere een discussie over prioriteiten, ook bekend als het meerjarenprogramma van werk en prioriteiten (MYPOW) voor het komende CFS-biennium (2016 – 2017) - een gebied dat het maatschappelijk middenveld leden hebben al een tijdje hun zinnen gezet.

Nu het einde van de onderhandelingen van deze week nadert, zal de focus binnenkort op de nieuwe activiteiten in 2016 – 2017 worden gericht. Zoals verklaard door de CFS op 15th Oktober, het thematische gebied dat is geselecteerd voor 2017 is bosbouw, terwijl het onderwerp van de 2016 CFS HLPE-rapport (High-Level Panel of Experts) wordt "Duurzame landbouwontwikkeling voor voedselzekerheid en voeding, inclusief de rol van vee."

De beslissing komt als welkom nieuws voor maatschappelijke organisaties, die geloven dat dit laatste onderwerp ruimte kan bieden voor agro-ecologie in al zijn glorie. Zoals de zaken er nu voorstaan, wordt agro-ecologie nog steeds op grote schaal verkeerd begrepen en ondergewaardeerd door beleidsmakers en moet het een stevige voorsprong krijgen in de onderhandelingen over voedsel- en landbouwbeleid. Zoals aangegeven in CIDSE's recente paper en het voorgaande 2012 CIDSE-papier Agro-ecologie is gericht op het klimaat en de landbouw en is een benadering voor het hele systeem die opbrengsten oplevert en het gebruik van lokale hulpbronnen optimaliseert, terwijl de schadelijke milieu- en sociaal-economische effecten worden geminimaliseerd met intensieve praktijken. Zoals netjes vastgelegd in een 2014 verslag van IIED is er nu een gezonde hoeveelheid evidence-based literatuur die de meerdere voordelen van agro-ecologie voor zowel mens als planeet onderstreept, maar veel besluitvormers moeten nog worden overtuigd, gedeeltelijk vanwege verkeerde informatie of gebrek aan betrouwbare bronnen, en in deel - we vrezen - vanwege de alomtegenwoordige en altijd krachtige invloed van bedrijven, die steeds meer klaarstaan ​​en wachten om hun magische geïndustrialiseerde en winstgestuurde toverstok te zwaaien in de naam van 'ontwikkeling'.

Wat nodig is om dit gevaarlijke scenario op zijn kop te zetten, is een paradigmaverschuiving. Het huidige reguliere verhaal - met zijn groene economie, zijn GGO's, zijn meststoffen en een hele reeks andere 'oplossingen' die erop gericht zijn de armsten ter wereld van de rand van de honger terug te trekken - is een lappendeken dat moe en versleten is geworden, en die nu moet worden ontrafeld en opnieuw moet worden gestikt. Alleen door gediversifieerde, democratische en duurzame voedselsystemen in het weefsel van onze samenleving te weven, kunnen we hopen de formidabele voedselcrisis waarmee miljoenen over de hele wereld te maken hebben, te boven te komen.

Evenzo is grote zorg nodig om ervoor te zorgen dat bedrijven en andere gelijkgestemde belanghebbenden - die vaak hun krachten bundelen door hun betrokkenheid bij internationale 'allianties' die steeds gewoner worden in ontwikkelingssferen - niet hun eigen garen beginnen te spinnen op dit gebied, onze taal en eisen aan de oppervlakte omarmen, terwijl we rustig achter de schermen werken in de business-as-usual, profit-before-people-modus. Het bijhouden van dergelijke ontwikkelingen vereist een strikte waakzaamheid van het maatschappelijk middenveld. Het vereist ook een toezegging van regeringen om adequaat te implementeren Grensverkeer en verantwoordingsinstrumenten, en om politieke wil te tonen ten gunste van holistische, agro-ecologische systemen die echte en duurzame oplossingen kunnen bieden in het licht van armoede en honger. In deze context kan een steek in de tijd negen… en levens redden. Welke regeringen zullen moedig genoeg zijn om de eerste stap te zetten?

Deel deze inhoud op sociale media