Open brief van de gemeenschappen die getroffen zijn door mijnbouwoperaties, ontvangen in Rome door de Pauselijke Raad voor Justitie en Vrede
CIDSE is blij deze brief te kunnen publiceren die is geschreven door de gemeenschappen die hebben deelgenomen aan de bijeenkomst "In samenwerking met God horen we een pleidooi". CIDSE werkt nauw samen met het Latijns-Amerikaanse netwerk Iglesias y Minería (kerken en mijnbouw), die samenwerkten bij de organisatie van de bijeenkomst.
Op juli 17-19 organiseerde 2015 de Pontifical Council for Justice and Peace (PCJP), in samenwerking met het Latijns-Amerikaanse netwerk Churches and Mining, een bijeenkomst in Rome met vertegenwoordigers van gemeenschappen die getroffen zijn door mijnactiviteiten met de titel 'In unie met God, wij een kreet horen ”.
Er waren deelnemers uit 18-landen in de wereld: Chili, Peru, Brazilië, Colombia, Honduras, Guatemala, El Salvador, Dominicaanse Republiek, Mexico, Verenigde Staten, Canada, Zwitserland, Italië, Mozambique, Ghana, Democratische Republiek Congo, India en de Filippijnen.
Onze gemeenschappen, die zich in toenemende mate organiseren om ernstige mensenrechtenschendingen aan te klagen, werden zeer verwacht door deze ontmoeting: milieuvernietiging en -besmetting, gezondheidseffecten, gemeenschapsdivisies, ontworteling van gebieden, ziekten, verlies van cultuur, prostitutie, alcoholisme en drugs verslaving, verlies van hun eigen economie en de banden met de georganiseerde misdaad die door de mijnindustrie worden gegenereerd. De gemeenschappen organiseren ook gemeenschappelijke weerstandsstrategieën en alternatieven.
"Het doel van deze bijeenkomst is om uw menselijke waardigheid te erkennen", bevestigde kardinaal Turkson, president van de PCJP. Paus Franciscus heeft het omschreven als "de immense waardigheid van de armen" (Laudato Sí - LS 158).
De katholieke kerk wordt in toenemende mate geconfronteerd met de ernst van de gevolgen van mijnbouw, de diepe wonden in het hart van de aarde en de gemeenschappen, die een symptoom zijn van de "één complexe crisis die zowel sociaal als ecologisch is" (LS 139).
In zijn brief aan de deelnemers aan de bijeenkomst beschreef paus Franciscus met veel inzicht en empathie de context van de mijnbouwconflicten: als gevolg van de al te vaak negatieve gevolgen van mijnbouwactiviteiten. Een schreeuw om verloren land; een roep om de winning van rijkdom uit land dat paradoxaal genoeg geen rijkdom oplevert voor de lokale bevolking die arm blijft; een kreet van pijn als reactie op geweld, bedreigingen en corruptie; een schreeuw van verontwaardiging en om hulp voor de schendingen van de mensenrechten, die schaamteloos of discreet vertrappeld worden met betrekking tot de gezondheid van de bevolking, de arbeidsomstandigheden en soms de slavernij en mensenhandel die het tragische fenomeen prostitutie voeden; een kreet van verdriet en onmacht over de vervuiling van het water, de lucht en het land; een kreet van onbegrip voor het ontbreken van inclusieve processen of steun van de burgerlijke, lokale en nationale autoriteiten, die de fundamentele plicht hebben om het algemeen welzijn te bevorderen ”.
Kardinaal Turkson sloot het evenement af en zei tegen de gemeenschappen: "We zijn ons bewust van uw isolement, door mensenrechtenschendingen, vervolging en een onevenwichtige macht".
Door deze bijeenkomst kreeg het lijden van de gemeenschappen waardevolle zichtbaarheid en verspreiding in de wereldwijde publieke opinie.
Als we nadenken over de sociale leer van de kerk, kwamen we als deelnemers tot de conclusie dat de kerk niet eenvoudig een neutrale bemiddelaar kan zijn tussen de gemeenschappen en de bedrijven. “Waar onrecht bestaat en een groeiend aantal mensen beroofd wordt van elementaire mensenrechten en als vervangbaar wordt beschouwd, wordt het principe van het algemeen belang logisch en onvermijdelijk onmiddellijk een oproep tot solidariteit en een voorkeursoptie voor de armsten van onze broeders en zusters "(LS 158).
De overeenkomsten in onze rapporten en klachten laten zien dat er herhaaldelijk praktijken zijn bij de bedrijven op alle breedten, vaak in samenwerking met nationale en lokale overheden en met de sterke invloed en lobby van de mijnbouwsector in alle machtsruimten, waarmee de bedrijven, ondersteund door het ontwerpen van wetten die beledigend zijn voor het leven, die hun operationele projecten en winstbelangen willen beschermen.
Met dit gebrek aan kracht en invloeden, het gebrek aan voldoende toegang tot justitie en informatie, en in aanvulling op de ernstige criminalisering van sociaal protest, is het praktisch onmogelijk voor een dialoog met de bedrijven en de regeringen die respect heeft en verklaart de eisen van de armste mensen. In zijn encycliek beveelt paus Franciscus ten zeerste aan: 'belangrijke paden van dialoog', maar hij richt zich op verantwoordelijke politieke processen en besluitvorming op internationaal, nationaal en lokaal niveau (LS 164-198). Dit is het niveau van dialoog dat we kunnen en willen versterken, met de vastberaden positie van de Pauselijke Raad voor Gerechtigheid en Vrede.
We willen ook onze bezorgdheid uiten over de strategie die de grote mijnbouwbedrijven hebben gebruikt om de institutionele kerk te benaderen. We benadrukken de tegenstrijdigheden tussen de discussies die deze multinationals in Rome hebben gevoerd en hun lokale praktijken, die in de meeste gevallen de mensenrechten in de gebieden blijven schenden.
In die zin krijgen de woorden die paus Franciscus ons bij deze gelegenheid schreef nog meer kracht: het gaat er niet om kleine gedragsaanpassingen te zoeken of de zogenaamde normen voor 'maatschappelijk verantwoord ondernemen' een beetje te verhogen. In plaats daarvan zei de paus dat "de hele mijnbouwsector ongetwijfeld een radicale paradigmaverschuiving moet doorvoeren om de situatie in veel landen te verbeteren".
We vieren deze bijeenkomst omdat de roep om hulp van de gemeenschappen wordt gehoord en ze steeds meer georganiseerd zijn. We identificeren echter ook de uitdaging voor ons om de mensenrechten en het protagonisme van de gemeenschappen op hun grondgebied te waarborgen: "nieuwe processen die gestalte krijgen ... moeten in de lokale cultuur zelf worden gebaseerd" (LS 144).
We zullen zeer geïnteresseerd zijn om het document te ontvangen dat de Pauselijke Raad voor Justitie en Vrede zal voorbereiden met de overwegingen en suggesties met betrekking tot de conflicten die door mijnactiviteiten worden veroorzaakt. We verlangen er diep naar dat het een pastoraal document is: aan de ene kant zou het de gemeenschappen kunnen versterken en machtigen die hun waardigheid en hun levensprojecten bevestigen, en aan de andere kant zou het de lokale kerken kunnen aanbevelen het belang van onderwijs in de zorg voor Moeder Aarde, het verdedigen van de slachtoffers van conflicten en van criminalisering, het bevorderen van beleid en institutionele acties om sociaal-ecologische rechten te beschermen, en ook waakzaam te zijn ten opzichte van bedrijven.
In de ontmoeting met de bedrijfsleiders van de grote mijnbouwbedrijven zouden we willen voorstellen dat de PCJP zijn ondubbelzinnige steun toevoegt aan wat veel mensen en organisaties over de hele wereld hebben geëist: vooruitgang in de richting van het ontwerp van het bindende verdrag inzake bedrijfsleven en mensenrechten, momenteel in ontwikkeling in de VN.
Ten slotte zijn we van mening dat de meest geschikte optie om conflicten te beheren tussen de bedrijven die staatssteun genieten en de gemeenschappen die hun territoriale rechten uitoefenen, de volledige volledige eerbiediging van de mensenrechten en de bestaande wetten en verdragen is, evenals de oprichting van nieuwe consistente regelgevende, politieke, juridische en economische instrumenten, zowel op nationaal als internationaal niveau (LS 177); “De lokale bevolking zou een speciale plaats aan tafel moeten hebben; ze maken zich zorgen over hun eigen toekomst en die van hun kinderen, en kunnen doelen overwegen die het onmiddellijke economische belang overstijgen '(LS 183). Gemeenschappen hebben het recht om 'nee' te zeggen tegen mijnbouw.
In deze zin herhalen we het belang van het garanderen van gebieden die vrij zijn van mijnbouw ("no go zones"). Dit zijn regio's met speciale ecologische bescherming, gemeenschappen in kleine gebieden die zouden worden vernietigd door gigantische mijnbouwprojecten, heilige ruimtes waar de geschiedenis van een volk en zijn cultuur worden gevierd, gebieden van bijzondere natuurlijke schoonheid of plaatsen waar gemeenschappen die al zijn ontheemd zijn onder andere geregeld.
Kardinaal Turkson garandeerde ons dat deze ontmoeting een ander stadium vertegenwoordigde in de langdurige toewijding van de Pauselijke Raad: “Het is niet alleen het Vaticaan dat de roep van de slachtoffers hoort. De bisschoppen doen dat ook. We zullen de lokale bisschoppen animeren om dichter bij de getroffen gemeenschappen te blijven ”.
We danken de katholieke kerk voor het horen van de roep van degenen die getroffen zijn door mijnbouw en we willen doorgaan met wandelen in hoop "zodat het koninkrijk van gerechtigheid, vrede, liefde en schoonheid kan komen."
Rome, juli 28, 2015
Ondertekende de gemeenschappen die deelnamen aan de bijeenkomst "In unie met God horen we een pleidooi"
Documento_final_das_comunidades_atingidas_pela_mineracao_invitadas_pelo_PCJP_PT.pdf
Documento_final_de_las_comunidades_afectadas_por_mineria_invitadas_por_el_PCJP_ES.pdf
Documento_finale_comunita_colpite_dallindustria_mineraria_invitate_dal_PCGP_a_Roma_IT.pdf
Puntos_encuentro_PCJP _-_ final__DE.pdf
Document_final_des_communautes_affectees_par_lextraction_miniere_invite_par_le_CPJP_FR.pdf