Seán Farrell, directeur van de internationale divisie van Trócaire, rapporteert over een recente reis die hij maakte naar Israël en Palestina.
“De afgelopen 20-jaren ben ik eraan gewend te leven op plaatsen waar mensenrechten systematisch worden misbruikt. Plaatsen waar de machtigen alles doen om macht te behouden en ervoor te zorgen dat gemeenschappen zich niet kunnen ontwikkelen.
Begin jaren negentig woonde ik in Roemenië, waar de geheime politie van de voormalige dictator Ceaușescu het land in zijn greep hield door controle en wreedheid. Meer recent heb ik twee jaar in Zimbabwe gewoond.
Tussendoor heb ik de dorpen bezocht van door conflicten getroffen Zuid-Filippijnen, de overlevenden van de oorlog in Noord-Oeganda, de koffieplantages van Nicaragua, de Maya-gemeenschappen van Guatemala en vele andere gemeenschappen waar Trócaire steun biedt aan kwetsbare mensen.
Onderdrukking en het ontzeggen van rechten door brute en gewelddadige kracht is de afgelopen twee decennia een constante metgezel geweest.
Palestina is een plek waar ik al jaren interesse in heb, maar ik heb pas onlangs de kans gehad om voor het eerst te bezoeken.
Bij het zien van de situatie waarmee de mensen daar worden geconfronteerd - van de spookstad Hebron tot de landelijke dorpen in de heuvels van Zuid-Hebron, tot de scheidingsmuur die de Palestijnen afsnijdt van het land in de Cremisan-vallei - klinkt één ding voor mij waar: de ontkenning van fundamentele rechten komen in vele gedaanten voor.
In Palestina ziet dat uiterlijk er heel anders uit dan de openlijk brutale van veel andere landen die ik heb bezocht. De onderdrukking van de Palestijnse bevolking en de gerichtheid op zowel mensen als hun land komen onder het mom van 'veiligheid' en 'wettelijke bescherming'.
Het spreekt voor zich dat Israël als staat recht heeft op veiligheid, beveiliging en erkenning. Maar wat ik zag in de Palestijnse gebieden ging niet over de veiligheid van Israël.
Het bouwen van nederzettingen over Palestijns land, boeren van hun velden verdrijven en huizen slopen, moet worden gezien voor wat het is: een landroof.
Wanneer alle retoriek over veiligheid en juridische processen is weggenomen, blijft er een illegale bezetting over en een systematische campagne van gedwongen ontheemding, sloop van huizen en inbeslagnames van land. Het is zowel illegaal als immoreel.
De moed en moed van de mensen die ik heb ontmoet, zowel Israëliërs als Palestijnen, die worstelen om dit uit te dagen, zijn verbazingwekkend. Het Israëlische volk dat zijn eigen samenleving uitdaagt om te komen zien dat de bezetting zowel de bezette als de bezetter vernietigt, was bijzonder inspirerend. Hun moed is een stralend licht temidden van veel waanzin.
De situatie waarmee mensen op de Westelijke Jordaanoever geconfronteerd worden, is een duidelijk onrecht, maar in Gaza worden mensen geconfronteerd met een geheel andere crisis.
Gaza is als niets anders: 1.8 miljoen mensen kwamen samen in een klein stukje land dat aan alle kanten was afgesneden. Het is de grootste open gevangenis ter wereld.
En uit die gevangenis van armoede en isolatie komt de frustratie, woede en ziedende wrok die tot geweld en wanhoop leidt en leven geeft.
Gerechtigheid gaat over het erkennen van de rechten en waardigheid van iedereen. En op te veel plaatsen in onze wereld zien politieke en economische krachten een oogje dicht voor misbruik en onderdrukking. Maar werken voor een organisatie als Trócaire gaat fundamenteel over het spreken van waarheid tegen macht.
In de afgelopen twee decennia ben ik te vaak geconfronteerd met de gesloten vuisten van onderdrukking en onrecht. En ik ben er te veel aan gewend geraakt de tekenen te zien en de vreselijke, bedreigende aanwezigheid ervan te voelen.
Die aanwezigheid is overal in Gaza en de Westelijke Jordaanoever.
Het is een onderdrukkend onrecht en het is moeilijk om te zien hoe een oplossing kan worden bereikt totdat we het als zodanig articuleren.
Maar om de een of andere reden kan de wereld er niet toe komen om over de waarheid van het probleem te spreken.
Totdat we dat doen, zullen de nederzettingen blijven groeien, land blijft in beslag worden genomen en frustraties zullen blijven overlopen in gewelddadige en vreselijke daden. We zullen doorgaan met het slikken van een dagelijks mediadieet van veiligheid en terrorisme.
Als ik het in beslag genomen land, afgebroken huizen, ontheemde gezinnen en gescheiden straten en wegen zie, is het mij duidelijk dat we waarheid moeten spreken tegen macht en de realiteit moeten onthullen die velen willen verbergen.
Alleen dan en dan kan rechtvaardigheid zegevieren. '
EINDE
* Een Palestijnse boer toont de impact van de scheidingsmuur op Seán Farrell en bisschop John McAreavey.
Deze tekst is oorspronkelijk gepubliceerd op Trócaire's blog op 18 januari 2016.
Trócaire is de lidorganisatie van CIDSE in Ierland.