Oswald Gracias dringt er bij de EU op aan om na de COP 21 en voorafgaand aan verschillende belangrijke EU-bijeenkomsten echte politieke verbintenissen aan te gaan om de toekomst van de meest kwetsbare mensen op onze planeet veilig te stellen.
Oswald Gracias is aartsbisschop van Bombay en hoofd van de Nationale Conferentie van Katholieke Bisschoppen in India, en tevens een van de vertrouwde adviseurs van de paus.
Slechts twee maanden geleden ondertekenden wereldleiders een historisch klimaatakkoord in Parijs dat de hoop wekte op een wereldwijde verschuiving van fossiele brandstoffen en een toekomst waarin kwetsbare bevolkingsgroepen niet in de schaduw van bedreigingen voor het milieu hoeven te leven. Voor het eerst in de geschiedenis kwamen alle landen overeen om een rol te spelen bij het houden van de wereldwijde temperatuurstijgingen onder 1.5 ° C, een essentiële stap in het beschermen van het levensonderhoud en het bestaan van veel bevolkingsgroepen die in gebieden leven die zeer kwetsbaar zijn voor klimaatverandering.
Maar de langdurige en verhitte onderhandelingen in Parijs zijn misschien het gemakkelijkste gedeelte gebleken. Pas als de schijnwerpers weggaan en leiders naar huis terugkeren, komen we erachter of hun verplichtingen echt zijn of slechts een façade. Zijn politici klaar om gevestigde belangen te confronteren en een nieuwe koers uit te stippelen voor een radicaal klimaatbeleid? Zijn we klaar om over te gaan van praten over solidariteit naar handelen in goed vertrouwen met onze medeburgers, vooral diegenen die geconfronteerd worden met de meest directe bedreigingen door klimaatverandering?
Net als die Britten die recentelijk ernstige overstromingen hebben meegemaakt, kennen Indiërs de prijs van het falen van de wereld om de klimaatverandering aan te pakken. Landbouwgemeenschappen zijn in toenemende mate kwetsbaar voor zware regenval en overstromingen die hun gewassen en hun middelen van bestaan dreigen te decimeren. De risico's zijn groot en dreigen de langzame maar gestage vooruitgang te ontrafelen die landen als India boeken om de armoede te verlichten en hun burgers een waardig leven te bieden.
Ontwikkelingslanden zoals India zijn zich terdege bewust van hun verantwoordelijkheden om te onderhandelen over een schoner pad van groei en ontwikkeling. Inderdaad, het 'Parijs-effect' is al in vele kwartalen zichtbaar, waarbij China onlangs een moratorium op nieuwe kolenmijnprojecten heeft aangekondigd, en Vietnam heeft ook een U-bocht van kolen toegezegd. Maar zonder serieuze toezeggingen van andere grote emittenten zoals de EU, zullen deze inspanningen tevergeefs zijn. De EU heeft de morele verantwoordelijkheid om bij de uitvoering van de Overeenkomst van Parijs hetzelfde leiderschap te tonen als bij het mogelijk maken van de overeenkomst. De klimaatcrisis werd niet opgelost in Parijs: de COP 21 was slechts een stap in de goede richting.
Geïnspireerd door de moedige encycliek Laudato Si 'van de paus, kwamen geloofsleiders van over de hele wereld samen vóór de COP 21 om wereldleiders op te roepen een echt transformationeel klimaatakkoord te sluiten dat het algemeen belang boven de nationale belangen stelt en de aarde beschermt - onze gemeenschappelijk huis - en al zijn inwoners. In navolging van de woorden van paus Franciscus en ondersteund door de katholieke netwerken CIDSE en Caritas Internationalis, hebben we gepleit voor een deal die de wereldwijde temperatuurstijgingen beperkt om catastrofale weersinvloeden te voorkomen, vooral voor de meest kwetsbare gemeenschappen. Er is nu een overeenkomst getekend, maar geloofsleiders, maatschappelijke organisaties en vele andere voorstanders van klimaatactie zijn niet van plan onze aandacht af te wenden.
De EU staat voor de eerste echte test van haar besluit deze vrijdag (4 maart) terwijl de Europese ministers van Milieu samenkomen om de implicaties van de COP 21 voor de beleidsbeslissingen van het continent te bespreken. Die ministers en de staatshoofden die twee weken later aanwezig waren op de Europese Raad, kunnen en moeten voortbouwen op het momentum dat ze hebben helpen creëren in Parijs door te erkennen dat een herijking van de klimaatdoelstellingen van de EU nodig is om te voldoen aan de toezegging om globale temperatuur stijgt tot 1.5 ° C. Ze moeten het EU-klimaat- en energiebeleid herzien en zich ertoe verbinden verder te gaan dan de 40% -reducties in binnenlandse broeikasgasemissies waartoe zij eerder zijn overeengekomen. Commissaris Cañete's wens om de energie-efficiëntiedoelstelling van de EU boven 30% te brengen en zijn bereidheid om de mogelijkheden te verkennen om de 2050-reductiedoelstelling voor broeikasgasemissies van het blok te verhogen tot 90-95% moeten worden toegejuicht, maar moeten zonder twijfel worden nagestreefd door staatshoofden zelf in maart.
Ambitieuze en eerlijke financiële en fiscale wegen zijn ook van cruciaal belang voor de EU om verder te gaan dan haar bestaande verplichtingen en klimaatrechtvaardigheid voor ontwikkelingslanden te waarborgen. Het aantrekken van extra internationale openbare klimaatfinanciering voor aanpassing en hernieuwbare energiebronnen in landen als India en het geleidelijk afschaffen van EU-subsidies voor fossiele brandstoffen moeten als een prioriteit worden beschouwd. Vergeet niet dat zij haar vooruitgang op internationale schaal zal moeten presenteren bij de wereldwijde inventarisatie die voor 2018 is gepland op de COP 21, moet de EU de Overeenkomst van Parijs zo snel mogelijk ratificeren en aantonen dat de periode voorafgaand aan 2020 een live is en urgent politiek venster voor actie.
Ik hoop dat de visionaire woorden van paus Franciscus in Laudato Si 'richting blijven geven aan het Europese klimaatbeleid, en inspirerend zijn voor politieke actie ter bescherming van de wereldburgers wier toekomst het meest wordt bedreigd door klimaatverandering. Door haar toezeggingen in Parijs heeft de EU de meest kwetsbare mensen ter wereld hoop gegeven; Europa moet nu zijn morele verantwoordelijkheid nemen en de woorden van de Parijse tekst zinvol maken.
Dit artikel is voor het eerst gepubliceerd in Euractiv.