De dagen en maanden gaan voorbij in een klein stadje in de buurt van Bethlehem zonder enige reden voor de Palestijnse inwoners om te vieren. Maar vandaag is de sfeer in een van de huizen anders; het gezin bereidt zich voor om de thuiskomst van hun 16-jarige zoon te vieren na drie maanden in een Israëlische gevangenis te hebben doorgebracht.
NB: De standpunten in deze blog weerspiegelen niet noodzakelijk de officiële standpunten van CIDSE.
"Hasan houdt van de kipschotel die ik maak met rijst en geroosterde amandelen", zei de moeder met een twinkeling in haar ogen terwijl ze met de tijd rende om alles af te maken wat ze moest doen voordat het konvooi van auto's versierd met Palestijnse vlaggen Hasan naar huis brengt.
Het feest was luid en chaotisch en iedereen had veel plezier. Hasan voelde dat hij een held was; de hele stad verwelkomde hem thuis en de tranen in de ogen van zijn moeder waren tranen van vreugde. Het geluid van de luide knal voor de deur en het beeld van gemaskerde en zwaar bewapende soldaten die midden in de nacht het huis binnen stormden, waren verdwenen. De angst was verdwenen; althans voorlopig.
Hasan en zijn gezin behoren tot de geschatte 800,000 Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen die door de Israëlische autoriteiten gevangen zijn gezet sinds Israël in juni 1967 de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem bezette. Dit jaar markeert de 49e verjaardag van de bezetting en miljoenen Palestijnen leven nog steeds onder bezetting en lijden als gevolg van ernstige mensenrechtenschendingen.
Door de jaren heen, de Vrouwencentrum voor rechtsbijstand en counseling (WCLAC) heeft getuigenissen verzameld van Palestijnse vrouwen op de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza over een hele reeks kwesties, met de nadruk op de impact van de mensenrechtenschendingen van Israël op vrouwen. In deze getuigenissen slaagden vrouwen erin krachtige menselijke verhalen over te brengen waarin ze de menselijke kosten van het leven onder bezetting beschreven. Er is echter één probleem, vooral andere, dat opvalt vanwege de frequentie waarmee het voorkomt en de verwoestende impact die het op vrouwen heeft en dat zijn nachtelijke aanvallen door Israëlische militairen in Palestijnse dorpen en huizen die hebben plaatsgevonden op een nachtelijke basis in de bezette gebieden in de afgelopen 49-jaren, één familie tegelijk, voor zover vrouwen geloven dat het geen kwestie is van of hun huis zal worden overvallen en hun kinderen worden gearresteerd, maar eerder een kwestie van wanneer.
Volgens een rapport van WCLAC wordt geschat dat het Israëlische leger elk jaar bijna 1400 nachtelijke aanvallen uitvoert, met meer dan 68,600 sinds de militaire wet werd opgelegd in 1967 in juni. In een steekproef van 100-gevallen van nachtelijke aanvallen die zijn uitgevoerd sinds 2014, was de enige rode draad die werd genoemd door de vrouwen die getuigenissen gaven aan WCLAC een gevoel van angst. De invallen beginnen meestal rond 2: 00am met agressief gebons bij de voordeur of gewoon een explosie om het in te blazen. Gemaskerde soldaten stormen het huis binnen terwijl de familie probeert te begrijpen wat er gebeurt. Soms wordt een familielid gearresteerd, andere keren niet. Het huis zal worden doorzocht met rapporten van beschadigd meubilair, kasten leeggemaakt met inhoud die op de vloer wordt gegooid, terwijl soldaten modderige boot sporen door het hele huis achterlaten.
Uit de getuigenissen van WCLAC blijkt dat elke nachtelijke aanval gemiddeld binnen twee kilometer plaatsvindt van een Israëlische nederzetting gebouwd in bezet gebied in strijd met het internationale recht. Het hoeft geen verrassing te zijn dat die Palestijnse vrouwen die in de nabijheid van een Israëlische nederzetting wonen tekenen van ernstige angst en depressies vertonen.
Een moeder vertelde me dat ze op een bank bij het raam met uitzicht op de hoofdweg slaapt om in het oog te houden voor het geval het leger het dorp binnenkomt, haar huis binnenvalt en haar zoon arresteert. Ze wil haar kinderen zachtjes wakker kunnen maken om hen de gruwel van de luide knal voor de deur te redden. De stress en het diepe gevoel van onveiligheid zijn onmiskenbaar voelbaar op het moment dat men deze huizen binnenloopt. Het manifesteert zich fysiek, mentaal en psychologisch. Sommige moeders zien er 10 jaar ouder uit dan ze zijn. Ze klagen over chronische hoofdpijn, hypertensie, buikpijn, slapeloosheid en andere symptomen die kenmerkend zijn voor stress en angst.
De angst en onzekerheid die gepaard gaan met de nederzettingen hebben hun weg diep in de psyche van deze moeders gevonden, een plek waar ze onopgemerkt kunnen blijven door de media en politici, maar waar ze onomkeerbare schade kunnen veroorzaken, dromen kunnen stelen en wrok koesteren en wanhoop.
Het simpele feit is dat om de bescherming te garanderen van honderdduizenden Israëlische burgers die illegaal in bezet gebied wonen, het leger massale intimidatie van de Palestijnse bevolking moet aangaan.
In werkelijkheid is er niets te vieren in het kleine huis aan de rand van dat dorp in de buurt van Bethlehem, waar kinderen doodsbang zijn en moeders niet slapen. Ondertussen slapen Israëlische moeders in de nabijgelegen nederzetting de hele nacht en dromen kinderen van een mooie toekomst, onder het altijd waakzame oog van een van 's werelds machtigste militairen en het blinde oog van de internationale gemeenschap.
Over de auteur:
Salwa Duaibis is het hoofd van International Advocacy bij het Women's Centre for Legal Aid and Counseling (WCLAC), een Palestijnse organisatie zonder winstoogmerk die een democratische Palestijnse samenleving wil ontwikkelen op basis van de principes van gendergelijkheid en sociale rechtvaardigheid. WCLAC wil de oorzaken en gevolgen van gendergerelateerd geweld binnen de Palestijnse gemeenschap aanpakken, evenals de genderspecifieke effecten van de bezetting en biedt sociale en juridische counseling, bewustmakingsprogramma's, stelt wetsvoorstellen en wetswijzigingen voor en neemt deel aan de belangenbehartiging en drukcampagnes op nationaal en internationaal niveau namens Palestijnse vrouwen en de gemeenschap in het algemeen.