Een van de ergste droogtes in het levende geheugen blijft de Oost- en Zuid-Afrikaanse landen bedreigen, veroorzaakt door het recente El Niño-evenement. Meer dan 40 miljoen mensen op het continent zullen naar verwachting voedselonzeker zijn tot het begin van 2017, omdat maïs verdorren en miljoenen vee vergaan door gebrek aan water en voedsel.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Common Dreams.
Wetenschappers verwachten vaker en intensievere droogte in een veranderend klimaat. Naarmate de temperatuur stijgt, wordt het vochtgehalte in de bodem sneller uitgeput. Terwijl regenpatronen veranderen, ervaren boeren minder frequente en / of meer intense regenval, wat leidt tot verminderde of mislukte oogsten. De huidige impact van El Niño geeft ons een glimp van de toekomst onder klimaatverandering, met een grotere variabiliteit in opbrengsten en een grotere kwetsbaarheid van voedselsystemen.
Helaas zijn de maatregelen tegen klimaatverandering te traag geweest. Hoewel landen zich in het onlangs gesloten klimaatakkoord van Parijs hebben verbonden om opwarming onder een 2 ° C-stijging boven pre-industriële wereldwijde gemiddelde temperaturen te houden en te proberen onder 1.5 ° C van opwarming te blijven, de vrijwillige acties die momenteel door regeringen worden ondernomen overeenkomst bracht ons wereldwijd op koers voor 3 of 3.5 ° C van opwarming. Volgens klimaatwetenschapper Kevin Anderson van het Tyndall Center for Climate Change Research, is die omvang van temperatuurstijging 'onverenigbaar met een georganiseerde wereldgemeenschap, is waarschijnlijk' aanpassing 'te boven, verwoestend voor de meeste ecosystemen en heeft een hoge waarschijnlijkheid om niet stabiel te zijn. ”Bijvoorbeeld, voorspellingen van het klimaatmodel met dat niveau van opwarming duiden op langdurige droogte en woestijnvorming die zich in het grootste deel van Zuid-Afrika vestigen.
We negeren de urgentie van klimaatactie op eigen risico. Hoewel veel van onze aandacht voor klimaateffecten is gericht op orkanen, cyclonen en de schade van stormvloeden, vormt de sluipende uitdroging van veel productieve gebieden over de hele wereld ernstige risico's voor een stabiele, laat staan toenemende voedselproductie. De omvang en ernst van de gevolgen van de huidige El Niño zijn een realistische indicatie van wat de toekomst in petto heeft als we er niet in slagen om onze economieën snel over te schakelen van op fossiele brandstoffen gebaseerde energiebronnen.
Actie in de landbouwsector is ook essentieel. Met name twee strategieën staan centraal.
Ten eerste moeten we de bijdrage van de landbouw aan het klimaatprobleem verminderen. Ongeveer 13% van de wereldwijde uitstoot komt rechtstreeks van de landbouwproductie, met name door de industriële productie en consumptie van vlees en de productie en het gebruik van synthetische minerale stikstofmeststoffen.
Vooral rundvlees en zuivelproducten zijn problematisch. Wetenschappers hebben geschat dat als we de vleesconsumptie in het noorden van de wereld verlagen tot het gemiddelde van de wereld - ongeveer 35 kg / jaar / persoon - we de broeikasgasemissies van de veehouderij zouden kunnen halveren.
Als we overschakelen van synthetische stikstofbronnen - die zeer hoge temperaturen vereisen, evenals aardgas als grondstof in hun productie, die alleen 1% van de totale wereldwijde uitstoot jaarlijks bijdraagt - naar organische bronnen van stikstofmeststoffen, kunnen we de emissies van de landbouwsector.
De andere essentiële strategie is het opbouwen van veerkracht in onze landbouwsystemen. Een manier om dit te doen is door aandacht te schenken aan de gezondheid van onze bodem. Door opzettelijk bodems aan te leggen met natuurlijke vruchtbaarheidsbevorderende technologieën - waaronder mest, compost en dekselteelt - kunnen we hun vruchtbaarheid verhogen terwijl we tegelijkertijd hun watervoorraad vergroten. Bodems zijn bestand tegen langere droge periodes en kunnen meer regenwater opnemen bij extreme neerslaggebeurtenissen. Boeren in Zambia, bijvoorbeeld, die in samenwerking met het Kasisi Agricultural Training Centre werkten, konden hun opbrengsten en bodemvocht verhogen met behulp van agro-ecologische methoden, wat leidde tot een algemene verhoging van de voedselzekerheid voor huishoudens.
Een ander essentieel element van een strategie voor het opbouwen van veerkracht is diversiteit van zaden en gewassen. Door de diversiteit in hun velden te vergroten, creëren boeren een buffer tegen wisselvallig weer en het veranderende klimaat. Het ene jaar kan het droger zijn en het volgende jaar natter. Het kweken van een scala aan gewassen, en verschillende soorten van hun basisgewassen, helpt hen om voedsel te blijven produceren, zelfs als de omstandigheden veranderen. Maar om gelijke tred te houden met veranderende klimaten, hebben boeren niet alleen zaden nodig, maar ook kennis van succesvolle klimaatadaptatiepraktijken en netwerken om kennis en zaden te delen. Het Farmer-Scientist Partnership for Development - MASIPAG in zijn Filippijnse acroniem - is een lichtend voorbeeld van een dergelijk netwerk: tienduizenden boeren over de Filipijnen samenbrengen, samen met wetenschappers, om zowel kennis als zaden te delen die beter zijn aangepast aan veranderende klimatologische omstandigheden .
Deze goedkope landbouwtechnologieën - van verbeterd bodem- en waterbeheer en netwerken van boer tot boer en het delen van zaden - zijn elementen van een agro-ecologische benadering van de productie van gewassen en zullen essentiële componenten zijn van onze inspanningen om in het gezicht voedsel te blijven produceren van klimaatverandering.
Het thema voor de Wereldvoedseldag van dit jaar is: 'Het klimaat verandert. Voedsel en landbouw moeten dat ook. ”Dat feit is meer dan duidelijk. Maar we moeten de vraag kritisch stellen: "Maar hoe?" Aan de randen knutselen, kleine aanpassingen in de manier waarop we voedsel produceren en consumeren, is niet voldoende. Niets minder dan een fundamentele transformatie is vereist.