Rond deze tijd, vorig jaar, reisde Molly McCaffrey met CAFOD naar Parijs en ontmoette andere supporters van CIDSE-lidorganisaties. Tijdens een evenement in het Parlement dacht ze na over de impact die de reis naar Parijs op haar eigen leven heeft gehad. Hun inspanningen, en die van duizenden andere vrijwilligers, liefdadigheidsinstellingen, organisaties en onderhandelaars, resulteerden in de historische klimaatovereenkomst tussen meer dan 200-landen, die deze maand is aangegaan. Aangezien klimaatgesprekken deze week in Marrakech doorgaan, is het belangrijk om de les te onthouden die ze op haar tip heeft geleerd - we kunnen het verschil maken.
Molly McCaffrey is een jonge vrijwilliger bij CAFOD
Ik had het volste voorrecht om te zijn gekozen als een van de CAFOD-vrijwilligers die naar Parijs gingen. Ik geloof dat alles met een reden gebeurt en dat die kans precies de ervaring was die ik nodig had.
We werden uitgedaagd om positief te blijven terwijl er gesprekken plaatsvonden. We ontmoetten collega-campagnevoerders van over de hele wereld, luisterden naar ongelooflijk ontroerende poëzie en verhalen van mensen die persoonlijk benadeeld waren door de gevolgen van klimaatverandering.
Tijdens de avonden dat we tijd hadden om af te wikkelen, voelde mijn hoofd zwaar aan de twijfel dat COP21 misschien geen succes zou worden. Maar er gebeurden twee dingen in die week waardoor ik volledig van gedachten veranderde.
Het eerste lijkt saai en eenvoudig: op een workshop werden we aangemoedigd om een ansichtkaart te sturen en de ontvanger iets te vertellen dat we hadden geleerd. Dit kwam na een sessie waarbij we eraan werden herinnerd hoe kleine veranderingen een enorm verschil kunnen maken, zoals het verminderen van vleesconsumptie, niet rijden, recyclen enzovoort. Het waren dingen waarvan we weten dat die gemakkelijk kunnen worden gewijzigd als we ons iets meer bewust zouden zijn van de gevolgen van onze acties.
In mijn universiteitshuis maken we ons schuldig aan ernstig overmatig gebruik van de wasmachine en laten we de verwarming te lang aan, dus stuurde ik mijn ansichtkaart naar mijn huisgenoten in Durham, met één bericht: je kunt een wijziging aanbrengen
Aan het einde van de reis sloegen we, als de CAFOD-groep (die op dit moment meer op een gezin leek), de handen ineen met duizenden anderen in de Eiffeltoren. We hebben koppelingen gemaakt die niet kunnen worden verbroken - samen bewegen en zingen - als één krachtige entiteit.
Ik bracht de middag door met filmen, opnemen en fotograferen van de momenten, en publiceerde ze op sociale media. Precies die middag had een 10 tweede video die ik op Facebook plaatste meer dan 800 weergaven. Ik ontving zoveel opmerkingen en aanmoedigingsberichten op verschillende sociale media-platforms. De meest memorabele was van een jongen op mijn middelbare school die zei dat hij me vijf jaar geleden herinnerde dat ik zijn leesmaatje was en nu zat ik in de krant en deed ik 'al deze coole dingen en dat inspireerde hem'.
Kort daarna werd ik genomineerd als een van de meest invloedrijke 20-studenten aan de Durham University, en na het stemmen van studenten plaatste ik 10 als algemeen. Ik was ongelooflijk overdonderd en me ervan bewust dat mijn reis naar Parijs met CAFOD zoveel mensen had bereikt.
Parijs herstelde iets waarvan ik denk dat ik het al wist, diep van binnen, maar had laten afdrijven. Ik kan een verandering aanbrengen.