Het mijnbouwmodel, zoals geïmplementeerd in Brazilië, van het bevorderen van de winning van natuurlijke hulpbronnen door de staat in samenwerking met transnationale bedrijven heeft talloze sociaal-ecologische conflicten veroorzaakt. Mijnbouw wijzigt productie en reproductie in het leven in de omgeving ingrijpend, verdiept ongelijkheid, net als patriarchaat, vernietigt gemeenschapswijzen van leven en veroorzaakt een immense milieu-impact door het intensieve gebruik van elektriciteit en water.
Een typisch voorbeeld van deze roofbouw was in het Rio Doce-stroomgebied dat volledig werd verwoest door de grootste sociaal-milieuramp in de Braziliaanse geschiedenis toen de Samarco-residustam (behorende tot de joint venture Vale SA en BHP Biliton) barstte op 5 november 2015 , waarbij 19 sterfgevallen en een miskraam werden veroorzaakt en 1.5 miljoen mensen werd getroffen. De modder verwoestte de hele rivier en verschillende zijrivieren tot aan de kust bij Espírito Santo. Twee jaar later en er zijn nog steeds honderden vissers die hun handel niet kunnen uitvoeren, boeren die afhankelijk zijn van de rivier voor het planten, steden die afhankelijk zijn van de rivier voor hun watervoorziening en gezinnen die hun huizen hebben verloren. Toch worden de verantwoordelijke bedrijven niet geconfronteerd met beschuldigingen en beheren ze het grondgebied nog steeds zonder de minste druk van de staat of betrokkenheid van de getroffen gemeenschappen.
De modder heeft de gemeenschapswijze van het leven vernietigd en het zijn vrouwen die het meest worden getroffen door het opleggen van de patriarchale houding dat het zorgen voor kinderen en het rennen van huizen de rol van vrouwen was. Toen de gemeenschapsbanden werden verbroken, verloren deze vrouwen het gemeenschapsondersteuningsnetwerk met naaste familie met wie zij kinderopvang, problemen of ondersteuning voor gezondheidsproblemen en noodsituaties konden delen. Bovendien heeft het verlies van vrijetijdsruimten zoals het stadsplein, de rivier, de watervallen en het amusement van de gemeenschap ertoe bijgedragen dat vrouwen nog verder werden opgesloten in de privéruimte van het huis.
Door mijn werk bij MAB kwam ik verschillende getuigenissen tegen van getroffen vrouwen wier werk niet in aanmerking wordt genomen, omdat het als informeel wordt beschouwd, zoals het werken op het land of informele verkoop- of ruilregelingen. De situatie van familietuinproducten is typisch. Dit werd geruïneerd door de komst van de modder. Veel vrouwen zorgden voor voedselsoevereiniteit door de gevarieerde gewassen uit hun tuinen. Ze hoefden nooit producten op de markt te kopen. Tot nu toe hebben de meeste van deze vrouwen geen compensatie of noodhulp ontvangen om deze activiteit te compenseren. De dam barstte ook begraven levensonderhoudsprojecten, waarvan vele betrekking hadden op de financiële onafhankelijkheid van vrouwen, zoals die van de telers in Gesteira die een coöperatie hadden gestart, zijn door de ramp vernietigd.
Bovendien concentreerde het distributiebeleid van het bedrijf voor noodhulpkaarten zich op diegenen die zij als hoofden van huishoudens beschouwden, meestal mannen, waardoor de financiële onafhankelijkheid van vrouwen in gevaar kwam zodra het gezinsinkomen weer in mannenhanden was geconcentreerd. Het is duidelijk dat deze praktijk aantoont dat de bedrijven vrouwen als politieke wezens negeren bij het bespreken van het rechtenbeleid. Dromen en hoop werden weggespoeld door de modder en worden dieper begraven als er niet naar de stemmen van de getroffen vrouwen wordt geluisterd bij het bepalen van de toekomst van hun leven en gemeenschappen, en wanneer ze niet het recht krijgen om collectief opnieuw de enige manier om ervoor te zorgen dat communitylinks worden herbouwd.
Een verdere verergerende factor is dat mannen productief werk verliezen wat leidt tot depressie, verhoogd alcoholisme en drugsmisbruik, wat leidt tot meer geweld tegen vrouwen. Neem het voorbeeld van vissers wiens traditionele familiepatroon voor hen was om 10 dagen op zee te werken. De aanwezigheid van de man thuis zonder werk heeft geleid tot een groter binnenlands conflict. Wat betreft geweld, kunnen we ook wijzen op de wederopbouw in de verwoeste gebieden die ook andere werknemers naar het gebied heeft getrokken en rechtstreeks heeft bijgedragen tot meer gevallen van seksueel misbruik en geweld.
Ik geloof echter dat het bassin niet alleen uit tranen bestaat. Ik heb gezien dat juist de getroffen vrouwen het zaad van de wederopbouw zijn. Ze bouwen een eerlijkere ontwikkeling op voor gemeenschappen, omdat zij degenen worden die het proces van verzet in ons land leiden, moedig vechten voor respect voor de leefwijzen van de gemeenschap en in de frontlinie staan en machtsmisbruik door de bedrijven aan de kaak stellen. Als er een kans is om langs de rivier live te herbouwen, op basis van het concept van de mensen, begint het met de kleur lila.
Tchenna Maso is een volksadvocaat bij MAB (Movimiento de Afectados y Afectadas por Represa / Brazilië [De beweging van de mensen die getroffen zijn door de moeder / Brazilië]) die werkt aan gendergelijkheid in mensenrechten en bedrijfsrechten. Ze is afgestudeerd in de rechten aan de Federale Universiteit van Paraná en heeft een master in politieke wetenschappen van UNILA (De Universidade Federal da Integração Latino-americana [Federale Universiteit voor Latijns-Amerikaanse integratie]) in hedendaagse integratie in Latijns-Amerika.