Toen ik terugkwam uit Rome had ik een tatoeage vanwege de paus en een goed verhaal te vertellen.
Een feministe zijn en actief zijn in de katholieke kerk lijkt een grote tegenstelling. Dit is hoe ik me vaak voel.
Toen ik werd uitgenodigd om 300 internationale jongeren in Rome te ontmoeten om aan een document voor de Synode voor de Jeugd te werken, was ik opgetogen. En aan de andere kant wist ik niet zeker wat ik kon verwachten. De katholieke kerk is een diverse wereldwijde gemeenschap en ik hoopte sterk dat ik die realiteit op deze bijeenkomst zou zien weerspiegeld.
Ik zit in het bestuur van MIJARC Europe - een platform van katholieke organisaties uit heel Europa die werken met jongeren uit de landbouw en op het platteland - waar democratie, transparantie en gelijkheid waarden zijn waarop we ons werk baseren.
De organisatie leeft van wat de leden brengen en kan niet bestaan zonder hun vrijwillige inzet. Wanneer je in een netwerk als dit werkt, maak je deel uit van iets groters dan jij alleen, ervaar je wat samen gedaan kan worden en hoe geloof ons verbindt. Onze activiteiten vinden plaats op een zelfgeorganiseerde en democratische manier, met actieve participatie. We moedigen elkaar aan om vragen te stellen om bij te dragen aan een positieve verandering in de wereld.
Het bekritiseren van de officiële kerkstructuren betekent vragen stellen over macht en verbondenheid. Als u niet genoeg gelooft, wordt u gemarginaliseerd. Democratie, gendergelijkheid ook in de kwestie van autoriteit: niet katholiek. En de mensen die het ondersteunen: ook niet. Wie beslist dat?
Om dit potentieel van kritiek als een buitenaards, zelfs schadelijk element in de kerk te beschouwen, is de kerk van de wereld te scheiden.
Kritiek toestaan en ruimte maken voor twijfel is theologisch noodzakelijk. Het is geen zwakte, maar een bescherming van de zwakken, geen gebrek aan geloof, maar een uitnodiging tot groei.
“Jullie zijn de hoofdrolspelers. Spreek dus duidelijk. De kerk wordt oud, zonder dat jonge mensen risico's nemen. "
Paus Franciscus richtte deze duidelijke woorden tot 300-jongeren van over de hele wereld. Het Vaticaan nodigt jongeren uit om een document voor te bereiden voor de Synode van de Jeugd: dit was nog nooit eerder gebeurd.
We hebben ons best gedaan om dit historische moment recht te doen en de verschillende perspectieven van de jonge mensen uit zoveel verschillende realiteiten samen te brengen.
We verlengden de deadlines, beantwoordden vragen die ze ons niet stelden en gebruikten elke minuut om te wisselen omdat we veel te zeggen hadden.
Terwijl we het document op Palmzondag aan de paus overhandigen, is er twijfel of onze eisen zullen worden gehoord en of de tijd genoeg was. Maar bovenal hangt er hoop in de lucht als we samen met palmtakken over het Sint-Pietersplein lopen.
Want zoals paus Franciscus op Palmzondag tegen ons zegt: “Beste jongeren: bij jullie is de beslissing om te gillen. (…) Als de anderen zwijgen, als wij, de oudsten en verantwoordelijken, zwijgen, als de wereld stil is en haar vreugde verliest, vraag ik je: wil je schreeuwen? Beslis alstublieft voordat de stenen schreeuwen. "
De paus kwam ons tegemoet op het Sint-Pietersplein. Ik stond in de menigte omringd door zoveel andere jonge mensen als hij naar ons keek en zei: "Vrouwen, wees dapper".
Daar was ik - wandelend door de straten van Rome na een week vol twijfel en inspiratie, kritiek en nieuwe ideeën, vastgelopen in deze hele grote tegenspraak van gedachten, en overweldigd door de energie die ik de hele week had gevoeld, de energie die wij jonge mensen naar de kerk willen brengen.
En ik dacht voortdurend aan de discussies die we gedurende de week hadden, de paus vroeg ons om risico's te nemen en vrouwen om dapper te zijn.
En zonder het te beseffen liep ik een tattoo-studio binnen en vroeg of ik nu een tattoo kon laten zetten?
De verwarde gezichten voor me vroegen me of ik al wist wat ik wilde. Ik antwoordde eenvoudig "ja" en zonder ooit te hebben overwogen om een tatoeage te krijgen voordat ik het kleine symbool op een stuk papier schilderde.
Dit is het resultaat van een strijd waar ik heel lang binnen voor heb gevochten en die nu op een heel fysieke manier zijn weg naar buiten vond.
Het vatte zo perfect samen waar deze week voor mij over ging: liefde, geloof en empowerment van vrouwen.
Ik heb nog nooit sterker gevoeld waar ik in geloof en waar ik voor wil vechten.
Ik maak deel uit van de kerk en ben een feministe. Dit is geen tegenstrijdigheid. Gewoon een oproep tot verandering.
