Een ontmoeting die de hele wereld samenbrengt, biedt altijd een kans. Maar een bijeenkomst waar mannen en vrouwen uit alle windstreken samenkomen om hun strijd om ons gemeenschappelijk huis te verdedigen, uit te leggen, te delen en bewust te maken, zou een bijeenkomst moeten zijn die toegankelijk is voor iedereen die de omgeving van onze planeet verdedigt.
(Originele tekst in het Spaans hieronder)
Op het thematische forum van de World Social Form over mijnbouw en extractivisme in Johannesburg, eind 2018, waren er meerdere discussiemogelijkheden waarin mensen van over de hele wereld, die dromen van een wereld waar iedereen plaats heeft, hun mening kunnen geven.
Uw eerste reactie op de landing in een stad met moderne infrastructuur en een geschiedenis van mijnbouw is dat mijnbouw niet de situatie oplost van degenen die "door het net van het systeem zijn gevallen", noch de structurele armoede die wordt geproduceerd in gebieden waar mijnbouw wordt gepromoot als de nieuwe redder. Verre van oplossingen te bieden, verdiept het de ongelijkheid in een wereldcontext waar de rijkste 1% meer bezit dan de rest van de wereld samen. Het is ook merkbaar dat, zoals Paus Franciscus in Laudato Si 'opmerkte, degenen die het meest lijden onder activiteiten die het Huis dat we delen schade toebrengen, de armen zijn.
Enkele van de meest veelzeggende verklaringen kwamen uit Patagonië vanwege de stemmen en worstelingen van duizenden vrouwen die rollen en stereotypen uitdaagden die door het systeem werden opgelegd en die naar de barricades durven te gaan tegen "mijnbouwprojecten" waarvan de vooruitgang een doodvonnis betekent voor hun gemeenschappen en land .
Vrouwen in de Wallmapu[2], of ze nu inheems zijn of niet, zoals elders op de wereld, waar mensen zich verenigen om de opmars van megamijnbouwprojecten te stoppen. Elk heeft zijn eigen werk en huishoudelijke verantwoordelijkheden, maar bouwt ondersteunende netwerken op waarmee ze, tegen alle verwachtingen in, kinderen kunnen blijven grootbrengen, voor het huis kunnen zorgen en tegelijkertijd zichzelf kunnen verdedigen in de verdediging van het milieu.
In Azië komen moslimvrouwen samen in hun gemeenschappen om de strikte rol die hen wordt opgelegd uit te dagen en kansen te creëren die hen in staat stellen voldoende fatsoenlijk voedsel voor hun kinderen te bieden, bijdragen aan de binnenlandse financiën en, hoewel dit niet het hoofddoel is , een mate van onafhankelijkheid ontwikkelen.
Afrikaanse vrouwen in Oeganda, Senegal of de Niger-delta voegden hun stem toe aan hun zusters en spraken over de vloek van analfabetisme en van het ontnemen van kansen alleen omdat ze vrouwen zijn. Ze vertelden dat ze niet altijd in staat zijn om openlijk te spreken uit angst hun kinderen te verliezen, hoewel ze verlegen erkenden dat het zwarte vrouwelijke boeren waren die huishoudens en het leven van hun kinderen onderhielden en zoals andere vrouwen over de hele wereld de verdediging op hun schouders namen van de vruchten van de schepping.
Evenzo stamden inheemse Amerikaanse, Afro-Amerikaanse en blanke vrouwen af van Europese immigranten, alle vrouwen die Abya Yala bewonen[3], van Alaska tot Argentinië, bespraken ecofeminisme, bereikten een enorme mate van consensus over de concepten van 'onzichtbaar', 'onbetaald' werk, het feit dat vrouwenlichamen worden behandeld als veroverd gebied en worden geplunderd door het systeem.
Een feministische benadering was duidelijk duidelijk, een doordrenkt van gendersolidariteit die verder ging dan alleen maar grenzen, liefde voor het leven in de breedste zin van het woord, verstoken van seksisme, racisme en elke vorm van discriminatie. Dit is een postkoloniale feministische benadering waaruit duidelijk essentiële aanwijzingen naar voren zijn gekomen om elke uitdaging aan te gaan die ons wordt opgelegd door een systeem dat synoniem is met individualisme.
Degenen die hopen bij te dragen aan het opbouwen van een vriendelijkere wereld, moeten bijzondere aandacht schenken aan de verschillende draden, die door vrouwen van overal ter wereld zijn verweven en opkomen tegen het patriarchaat, hoewel velen zich hiervan niet bewust zijn.
Vrouwen uit de verste uithoeken en heel vaak uit contact, gebruiken creatieve hulpmiddelen om te overleven in vijandige omgevingen zonder zich op enigerlei wijze superieur aan andere soorten te voelen. Ze oefenen echte 'integrale ecologie' uit, zoals paus Franciscus in zijn encycliek naar voren bracht.
Degenen onder ons in sociale bewegingen, in het bijzonder feministische bewegingen, moeten niet wachten om uit te dagen waar onze benadering en theorieën zijn gekoloniseerd, net als onze landen in het verleden. We moeten ons realiseren dat de concepten waarop we onze strijd baseren universeel kunnen worden toegepast en dat we beter moeten kijken met de ogen, handen en ervaring van vrouwen die de wijsheid van hun voorouders met zich meebrengen met betrekking tot meer evenwichtige relaties, niet alleen tussen generaties , maar met betrekking tot alle wezens en elementen die het fragiele evenwicht handhaven van wat we planeet aarde noemen.
_________________________________________
[1] Amandla Awethu! In Zulu, macht aan de mensen.
[2] Het gebied waar Mapuche wordt gesproken.
[3] In de Kuna-taal (mensen van het huidige grondgebied van Panama) "levende aarde" of "bloeiend land" om aan te duiden wat bekend staat als Amerika.
Over Claudia Huircan:
• Journalist - Omroep
• Coördinator van het Justice, Peace and Creation-team van de Claretian Missionaries van Argentinië, Chili, Paraguay en Uruguay
• Lid van de stuurgroep Red de Iglesias y Minería [kerken en mijnbouwnetwerk]
ORIGINEEL ARTIKEL IN HET SPAANS
Amandla Awethu![1]: o el poder al pueblo de todos y todas
Un encuentro de culturas de todo el mundo siempre es una oportunidad, pero un espacio donde convergen mujeres y hombres de diversas latitudes del globo para exponer, compartir y sensibilizar sobre la lucha que llevan adelante en defensa de la Casa Común debería ser un espacio con unes a todos los defensores ambientales del planeta.
En el marco del Foro Mundial Temático sobre Minería y Economía extractivista desarrollado en Johannesburgo a fines de 2018 se produjeron múltiples Espacios de discusión al que cada territorio llevó las voces de quienes sueñan con un mundo donde quepamos todos.
La primera constatación que realicé al desembarcar en una ciudad de infraestructura moderna y de cultura minera histórica fue: la minería no resuelve la situación económica de muchos “caídos” del sistema y mucho menos la pobreza estructural tal cual promete en territoriosa activete se promociona como la nueva salvadora. Lejos de ofrecer soluciones, profundiza las inequidades en un contexto mundial donde el 1% más rico, posee lo que el resto de la población en su conjunto. También se comprueba, tal cual lo remarca el Papa Francisco en Laudato Sì, los más perjudicados por las actividades que degradan la Casa que compartimos, son los pobres.
De los testimonios más enriquecedores volví a la Patagonia con las voces y las luchas de miles de mujeres que desafían los rollen y estereotipos impuestos por el sistema y se atreven a enfrentar en la trinchera los “proyectos mineros” cuyo avance se constyeye en unastra muerte para las comunidades y los territorios.
En el wallmapu[2], del que formo parte las mujeres sean originarias o nee, al igual que en todo el globo, son mayoría en los espacios que se fueron conformando para impedir el avance de proyectos megamineros. Dit is een probleem met familiaire en arbeidskrachten van tejiendo redes de solidaridad que les allowen contra todo pronóstico llevar adelante la crianza de los niños, el cuidado del hogar ya su vez, constituirse en defensoras del ambiente.
En Asia, las musulmanas se animan comunitariamente a desafiar los estrictos rollen impuestos y generan espacios de economía solidaria de subsistencia entre las mujeres de la misma comunidad que les ayuda a garantizar alimentos en calidad y cantidad a sus hijos, realizar un aporte al sostenimiento del hogar y sin ser el objetivo fundamenteel les otorga cierta independencia.
Las africanas de Uganda, Senegal of Delta del Níger, comparten los clamores de sus hermanas y hablan del flagelo del analfabetismo, la falta de posibilidades por el solo hecho de ser mujeres, expresan que no pueden alzar la voz en algunos casos por miedo a perder sus hijos aunque, tímidamente reconocen que las mujeres campesinas negras son las que sostienen los hogares y las vidas de sus hijos y también como otras del resto del mundo ponen sobre sus espaldas la defensa de los Bienes de la Creación.
También las originarias, afroamericanas, las blancas que descienden de los venidos de Europa, todas ellas que habitan Abya Yala[3] desde Alaska hasta Argentinië, pusieron en discusión el Ecofeminismo, con grandes núcleos de consenso a nivel conceptueel como el trabajo "invisibilizado" o "no remunerado", los cuerpos de las mujeres como territorios de conquista que también son expoliados por el sistema.
Quedó expuesta una práctica feminista, impregnada de solidaridad de género que vence todos los límites territoriales, de amor por la vida de manera integraal, despojada de sexismo, racismo y toda forma de discriminación. Una práctica feminista descolonizada en la que salen a relucir claves onherroepelijk para enfrentar cualquier desafío que nos impone un sistema que es sinónimo de individualismo.
Las tramas diversas, tejidas por mujeres en cada espacio territorial, que enfrentan el patriarcado aunque muchas de ellas no lo saben, merecen especial atención por parte de quienes aspiramos a contribuir a la construcción de un mundo más amable.
Las mujeres de los territorios más alejados y en muchos casos incomunicados, aplican herramientas creativas para sobrevivir en un medio hostil sin experimentar ningún tipo de supremacía por sobre el resto de las especies, llevando a la práctica una verdadera “Ecología Papa Francisco en su Encíclica.
Quienes formamos parte de movimientos sociales y en especial los movimientos feministas, debemos poner en discusión sin demora nuestras prácticas y nuestras teorías colonizadas como en su momento lo fueron nuestros territorios, asumir que los conceptos que mueven nuestras luchas geen tienen mirarnos un poco más en los ojos, las manos y las experiencias de mujeres que traen consigo una sabiduría ancestral en materia de relaciones más equitativas no solo entre géneros sino con todas las criaturas y las cosas que sostienen el frágil equilibrio en lo .
______________________________________________
[1] En Zulú, el poder al pueblo.
[2] Territorio en lengua Mapuche.
[3] En lengua Kuna (pueblo del actual territorio de Panamá) "tierra viva" o "tierra que florece" para designar lo que se conoce como América.
Claudia Huircan:
• Periodista- Locutora
• Coordinadora del Equipo de JPIC (Justicia, Paz en Integridad de la Creación) Misioneros Claretianos de Argentina, Chili, Paraguay en Uruguay
• Integrante del equipo impulsor de la Red de Iglesias y Minería