Ons gemeenschappelijk huis staat in brand ... onze aarde schreeuwt.
door Josianne Gauthier, secretaris-generaal van CIDSE
We kijken ongelovig toe. De beelden van de brandende Amazone verbijstering en schok ons. Deze beelden raken zoveel van onze worstelingen aan, en de strijd om de Amazone te redden is er één die alles omvat wat er het meest toe doet en alles wat op dit moment het meest urgent is.
Als CIDSE zijn we al maanden bezig met het voorbereiden van de aanstaande Synode in het Amazonegebied. In oktober van dit jaar komen katholieke bisschoppen en inheemse leiders uit de Amazone-landen van 9 samen om na te denken over het leven in dit essentiële bos en hoe het alle leven op deze aarde verbindt. Terwijl we proberen de oproepen van mensen van de Amazone te ondersteunen om wakker te worden en aandacht te schenken, schreeuwt de aarde en we begrijpen plotseling dat we veel verder zijn dan we dachten en dat de dreiging nog angstaanjagender en reëler is. Al jaren vechten we voor ambitieuze en bindende toezeggingen van staten en internationale instellingen, inzake klimaatrechtvaardigheid, bedrijfsverantwoordelijkheid en verantwoordingsplicht, mensenrechten en toegang tot eerlijke en duurzame energie- en voedselsystemen. Al deze vragen komen naar boven als we de Amazon zien branden.
We spreken van ons gemeenschappelijk huis) (Laudato Si '), omdat we allemaal verantwoordelijk zijn voor elkaar en voor hoe onze acties en keuzes elk wezen over de hele wereld beïnvloeden. We weten dat dit waar is, en dit heeft grote gevolgen voor de internationale politiek en ons huidige economische ontwikkelingsmodel. We weten zonder enige twijfel dat we ver buiten de planetaire grenzen leven. We weten dat onze dorst en honger naar groei, winst, rijkdom en macht in directe tegenspraak zijn met het behoud van leven op deze planeet, met het behoud van inheemse culturen en tradities, met de vernieuwing van soorten - zowel planten als dieren, met de bescherming van onze schone waterbronnen, en zelfs door onszelf te voeden. We weten dat de exploitatie van de hulpbronnen en mensen van de aarde, de schaal van consumptie, wordt ondersteund door machtsstructuren, privileges, kolonialisme en onrechtvaardigheid. Ze worden gevoed door misbruik en egoïsme. We hebben deze structuren gecreëerd en we verdragen ze, tolereren ze en houden ze vast, ook al doen ze ons pijn en ontmenselijken ze ons.
Dit pad dat we hebben gevolgd is zonder solidariteit, waardigheid, zorgzaamheid, participatie of liefde. Deze waarden zijn onze krachtigste middelen tegen onverschilligheid en onrechtvaardigheid. We moeten ze terugvorderen.
Dit is een tijd voor ons om weer op te staan, ons recht op te bestaan als hele wezens, verbonden met de aarde, met het bos, met de rivieren en met elkaar, en om te luisteren naar de miljoenen verhalen van hoop die herinner ons eraan dat we nog steeds kunnen veranderen.
We zoeken naar de juiste woorden, de juiste reacties, de juiste acties. We gaan van diep verdriet, naar angst, naar machteloosheid, naar woede, naar mededogen, naar liefde, en dan vinden we hoop en houden we eraan vast en laten we niet los omdat we niet de luxe hebben om toe te geven hopeloosheid en wanhoop, niet terwijl anderen nog vechten voor gerechtigheid.
In het Frans vertaald door Entraide et Fraternité.