13 jaar Israëlische blokkade heeft de levensomstandigheden in Gaza ernstig ondermijnd. Het gezondheidsstelsel is uiterst kwetsbaar en ontoereikend om te reageren op de COVID-19-crisis. Alleen stringente quarantainemaatregelen konden de verspreiding van het virus tot nu toe stoppen. In haar blog deelt Olfat al-Kurd, een veldonderzoeker van B'Tselem, haar zorgen en angsten over de mogelijke verspreiding van COVID-19 in Gaza. Haar verhaal geeft ons een glimp van hoe het is om belegerd te leven in tijden van wereldwijde pandemie.
Ik had niet verwacht dat het virus de verzegelde Gazastrook zou bereiken. Nu is het zo en ik ben doodsbang: we hebben geen capaciteit om ons leven te beschermen. Verlaat ons niet.
Ik moet toegeven dat toen ik hoorde dat er een paar maanden geleden een nieuw virus door China verspreidde, ik er niet veel aandacht aan besteedde. China is tenslotte ver weg. Het is een land met geavanceerde medische en technologische mogelijkheden. Het zou het virus zeker overwinnen.
Toen de ziekte zich verspreidde naar andere landen en het aantal geïnfecteerde mensen geleidelijk steeg, werd ik natuurlijk ongeruster. Toch maakte ik me geen zorgen. Ik dacht dat het virus Gaza niet zou halen omdat het 13 jaar lang geblokkeerd is geweest. We hebben geen luchthavens of zeehavens. Hier komen geen wereldreizigers en we gaan toch niet weg. Tot ongeveer drie weken geleden, toen ik het nieuws hoorde over gevallen ontdekt in Israël en Bethlehem. Toen werd ik echt bezorgd en bang. Hoe kwam deze gestraalde ziekte zo snel hier?
Geschokt en verbijsterd
Zodra de eerste gevallen werden ontdekt, begonnen de autoriteiten in Ramallah en in Gaza voorbereidingen te treffen om preventieve maatregelen te nemen tegen het virus, waaronder beperkingen op verplaatsingen en schooluitval. Dit verhoogde mijn gevoel dat we in groot gevaar waren, vooral gezien de belegering en de barre levensomstandigheden in de Strip. We leven in ernstige overbevolking, vooral in de vluchtelingenkampen. Als, in de hemel verhoede, hier een uitbraak is, zou dat een ramp zijn met gruwelijke gevolgen, vooral omdat Gaza niet de capaciteit heeft om een groot aantal geïnfecteerde patiënten toe te laten en te behandelen, en de gezondheidszorg kan ons niet beschermen . Er is geen apparatuur, geen laboratoria, geen medicijnen. Er zijn niet genoeg ziekenhuisbedden en er zijn geen IC's. En dat is nog voor de pandemie.
Ongeveer een week geleden, toen ik online nieuwssites aan het bekijken was, werd ik getroffen door het rapport van de eerste twee coronapatiënten die in de Gazastrook werden gediagnosticeerd. Ik was in shock. Ik werd overvallen door angst voor mijn lot, mijn kinderen, mijn familie en alle inwoners van Gaza. Ik ging in de hoge waarschuwingsmodus. Ik stopte met werken, behalve in echt kritieke gevallen. Ik kocht ontsmettingsmiddelen, wasmiddelen en voedsel voor het geval volledige isolatie werd aangekondigd en de markten werden gesloten. Ik begon ervoor te zorgen dat mijn familie strikte voorzorgsmaatregelen in acht nam: geen handen schudden, het huis niet uit, constant handen wassen, groenten eten, vitamines nemen.
Deze pandemie is gevaarlijk. Als het komt, klopt het niet op de deur. Mijn kinderen zijn bang. Ze vragen bezorgd: 'Wat is er met ons gebeurd?' Ze blijven vragen wanneer dit allemaal zal eindigen, wanneer we terugkeren naar ons normale leven, naar school. Ik beantwoord ze niet omdat ik geen antwoorden heb. Ik zie de angst in hun ogen, vooral mijn dochter Zeinah, die twaalf is. Ze zegt tegen me: 'Mama, ga niet werken. Ga niemand bezoeken. Blijf bij ons ', en terwijl ze voor iedereen spreekt, verklaart ze:' We willen niet uitgaan. Ik ben bang voor corona! ' Ze heeft zich opgesloten in haar kamer en vertrekt slechts af en toe om haar handen te wassen en te desinfecteren. Mijn vader is een oude man, hij is 73 en ik maak me grote zorgen over hem. Ik bel hem een paar keer per dag om te vragen hoe het met hem gaat en om wat geruststelling te krijgen. Ik bel ook mijn broers, vrienden en buren.
Van buitenaf afgesloten, van binnenuit ingesloten
Tot nu toe zijn alle corona-patiënten die zijn ontdekt (in totaal 12) ver weg van mensen geïsoleerd in een faciliteit in de buurt van Rafah Crossing. De autoriteiten hier hebben verschillende van deze faciliteiten - scholen en hotels - georganiseerd om mensen die via de oversteek naar Gaza komen te isoleren, maar deze plaatsen zijn niet aangepast voor coronapatiënten.
Ik maak me ook grote zorgen over het lot van de inwoners van Gaza. Gezien de situatie hier, na 13 jaar van voortdurende belegering en gruwelijke gevechten, is het bijna onmogelijk om je voor te bereiden en te beschermen tegen infectie: mensen hebben geen geld om voedsel te kopen voor een lange isolatie of was- en desinfectiemiddelen, en zelfs in gewone tijden is er een tekort aan de meest elementaire dingen - water en elektriciteit. Het is bijzonder ingewikkeld, want zelfs voor degenen die worden beschouwd als een regelmatig inkomen, is dat niet langer het geval: salarissen, bijstandspensioenen, de subsidie uit Qatar, de UNRWA-voedselrantsoenen - alles staat opgeschort.
De straten van Gaza zijn verlaten. Alles is gesloten: scholen, universiteiten, hotels, feestzalen, coffeeshops en zelfs moskeeën. Als ik buiten ben, kijk ik naar de uitdrukkingen van mensen - ik zie zorgen en paniek. Het is volkomen begrijpelijk - ze kunnen zichzelf en hun dierbaren nauwelijks beschermen.
Ik zit op het balkon en kijk naar het handjevol mensen op straat, de buren, de kinderen die spelen en lachen alsof er niets aan de hand is. Bij de ingang van ons gebouw gaat een groep mannen zitten praten over de situatie. Een van hen vraagt me om foto's van ze te maken en op Facebook te plaatsen. 'Ze zeggen dat we thuis moeten blijven en desinfecterende middelen en wasmiddelen moeten kopen als we geen cent op onze naam hebben staan', zegt hij. 'Hoe blijven we eigenlijk thuis? Er is geen elektriciteit. Vertel, vertel de wereld over hoe Gazanen het doen onder corona en de wrede belegering. '
Verlaat ons niet
Kijk naar ons. We worden belegerd en nu wordt de wereld belegerd zoals wij. Is het niet tijd om de wrede blokkade van de Gazastrook op te heffen en de inwoners te redden? Verdienen de inwoners van Gaza niet de vrijheid zoals de rest van de wereld? Hoe kunt u ons ervan weerhouden deze uitbraak alleen aan te pakken na 13 jaar blokkade en oorlog, met verwoestende armoede, stijgende werkloosheid en vernietigde infrastructuur? Is je geweten drooggevallen? De wereld moet tot bezinning komen en de twee miljoen mensen redden die Israël in Gaza blijft opsluiten - voordat er zich een ramp voordoet.
Ondertussen blijf ik het nieuws volgen. Met pijn in mijn hart volg ik de nare situatie in veel landen in de wereld, vooral Italië en Spanje. Ik bid voor hen met tranen in mijn ogen, vraag God om genade voor ons, voor de hele mensheid, en hoop te horen dat ze een remedie voor het coronavirus hebben gevonden, dat ze het onder controle hebben gekregen en de verspreiding hebben gestopt , dat alle coronapatiënten in de wereld zijn hersteld - want dan zal de angst die ons allen grijpt, verdampen en zal de hele wereld ontwaken uit de nachtmerrie.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd in Mako; een Engelse versie werd gepubliceerd in The Times van Israël.
Fotocredit: Olfat al-Kurd