Een reflectie van onze secretaris-generaal, Josianne Gauthier, naar aanleiding van haar deelname aan de VN COP15-conferentie over biodiversiteit die plaatsvond in Montreal van 7-19 december 2022.
Ik ben in deze stad geboren en hier opgegroeid. Mijn kinderen zijn hier geboren. Mijn lichaam en hart zijn op een onmiskenbare manier aan deze plek verbonden. Ik ken het goed, ik ken zijn paden, zijn prachtige ruimtes, maar ook zijn donkere, eenzamere hoeken en beperkingen. We komen allemaal uit het land en de verhalen die ons voorafgaan, en dit is de beste manier die ik heb om, zelfs als afstammeling van immigratie- en kolonistenfamilies, de onlosmakelijke band tussen mensen en het ecosysteem waar we deel van uitmaken te begrijpen.
Dit is een waarheid die inheemse volkeren en lokale gemeenschappen onvermoeibaar hebben geprobeerd over te brengen aan besluitvormers en actoren in deze en andere internationale ruimten met betrekking tot klimaatrechtvaardigheid, biodiversiteit, mensenrechten en voedselrechtvaardigheid. Deze kreet van het land roept ons. Montreal was gastheer van de COP15 over biodiversiteit precies op het moment dat CIDSE zijn reflectie opent over hoe we deze kwestie van biodiversiteit als een transversale lens in onze nieuwe strategie moeten integreren, en ik voelde dat dit een voorzienig moment was om thuis te komen dat niet kon worden genegeerd. Ik kwam hier om te zien, te luisteren en te leren waar dit proces van het Verdrag inzake Biodiversiteit over ging, hoe het vorderde en hoe we deze systemische kwesties van klimaat- en biodiversiteitsrechtvaardigheid konden verbinden met het bestaande en toekomstige pleitbezorgingswerk van CIDSE. Ik kwam ook om nieuwe relaties te vernieuwen en op te bouwen, en contact te leggen met mensen die al bij dit proces betrokken zijn en om beter te begrijpen, niet alleen hoe het verlies aan biodiversiteit van invloed is op en wordt beïnvloed door de andere werkterreinen waarop we ons richten, zoals voedsel en land, energie transitie, post-extractivisme en bedrijfsregulering, maar ook hoe onze verschillende strijden elkaar zouden kunnen aanvullen om bij te dragen aan de verandering die we nodig hebben.
Als geloofsacteur werd CIDSE uitgenodigd in de multireligieuze ruimte en delegatie, en we konden contact maken en leren van alle geloofstradities en onze stem in dit gesprek beginnen te vinden. Ik was er getuige van hoe alle religies hier als één stem samenkomen en echt bijdragen aan een nieuw verhaal rond gerechtigheid, de veranderingen die we moeten zien en waar we ons aan moeten committeren, en hoe cruciaal het is dat ze worden gedreven door waarden. Het is moeilijk te overschatten hoezeer onze biodiversiteit verband houdt met ons bestaan en het is behoorlijk schokkend om te bedenken dat we dit onderwerp van oudsher hebben verbannen naar de noties van 'behoud'. Het gaat hier niet om behoud. Het gaat om het redden van de planeet en de hele schepping – dringend.
Als organisatie en netwerk dat zich inzet voor systemische verandering, kan de kwestie van de biodiversiteit natuurlijk alleen worden opgevat als een systemische kwestie die alle elementen van onze ervaring op deze planeet raakt. "levensweb". Dit gesprek en dit proces gaan nog steeds over het erkennen van het cruciale belang van onze relaties met de natuur, met de schepping, over het erkennen van de schade die we hebben aangericht en nog steeds doen, en over het stoppen van de cyclus van pijn, stappen in verzoening, herstel en herstel. deze relaties kloppen. Dit is de taal die we meer gewend zijn te gebruiken en te horen wanneer we spreken over het herstellen van relaties met inheemse volkeren. Dit is geen verrassing, aangezien onze relatie met de natuur en de schepping intrinsiek verbonden is met de rechten van inheemse en lokale gemeenschappen, onze machtsrelaties tussen culturen en het leiderschap van deze gemeenschappen om de biodiversiteit te beschermen, te beschermen, te verdedigen en te eren. Kortom, voor vooruitgang op het gebied van biodiversiteitsrechtvaardigheid is voortdurende inzet voor dekolonisatie en het helen van verbroken relaties vereist.
Dit is buitengewoon uitdagend. Wat we zien is dat hetzelfde gedrag en dezelfde logica die de klimaatcrisis veroorzaken, het angstaanjagende en snelle verlies aan biodiversiteit met zich meebrengt. Alle pijlen wijzen naar het extractivistische economische model en koloniale patronen van overheersing over de natuurlijke wereld, iets dat diep geworteld is in culturele opvattingen over de superioriteit van de mens over alle andere soorten. Wat op het spel staat, is een dubbele misdaad, ecocide en genocide, want waar vernietiging van de natuur is, kunnen we nu niet meer ontkennen dat er vernietiging van cultuur, van talen, van tradities is.
Ik kwam om te leren en te luisteren en natuurlijk laat deze korte week en de onderdompeling in een complexe en kritische discussie over de toekomst van onze planeet me met gemengde indrukken en reflecties achter.
Wat was de uitkomst van de COP?
Na afloop van deze twee weken heeft de GBF (Wereldwijd biodiversiteitskader) is overgenomen. Er valt veel te vieren na zo'n monumentale inspanning, na zoveel jaren van toewijding en inzet, maar tijdens het moeilijke proces en nu we de implementatie ingaan, blijven er belangrijke vragen over. Naar wiens stemmen is en zal worden geluisterd? Zullen we luisteren naar degenen die op zeer korte termijn het meest te verliezen hebben, degenen die een voortrekkersrol hebben gespeeld bij de verdediging van de biodiversiteit en de natuur? Zullen we zo'n nederigheid en wijsheid hebben?
De risico's zijn reëel en de inzet is hoog.
Zelfs nu er een kader is aangenomen, weten we dat er risico's zijn dat er niet wordt gehandeld in overeenstemming met de urgentie van de situatie, dat de normale gang van zaken wordt voortgezet en dat deze nieuwe toezeggingen niet worden nagekomen, zonder mechanismen, adequate tenuitvoerlegging of verantwoording, of zonder de benodigde financiering. En dan zijn er nog de risico's verbonden aan de valse oplossingen, de gevaarlijke gevolgen van bepaalde economisch gedreven opties zoals het verder ontwikkelen van koolstofmarkten, of twijfelachtige oplossingen zoals beschermde gebieden voor de biodiversiteit die de inheemse gemeenschappen die al hun hoeders zijn daadwerkelijk zouden schaden.
Het leiderschap van bepaalde stemmen in dit proces moet worden erkend en voortgezet. De rol van inheemse en lokale gemeenschappen, maar ook van Small Island Developing States (SIDS) is inspirerend. Uit alle delen van de wereld zijn ze hierheen gekomen om sterk op te komen voor hun eigen rechten, culturele identiteit en bestaande goede praktijken, maar ook om de verhalen te delen over geweld en misbruik dat ze hebben gezien en waaraan ze zijn blootgesteld, samen met hun natuurlijke omgeving.
Het is altijd een uitdaging als je een beetje in zo'n complex en uitputtend proces zit, waar je al het potentieel aan ambities en collectieve dromen ziet ontstaan, opgetild door sommige partijen, maar ook door alle andere actoren hier: de jeugd, de vrouwen, de Inheemse en lokale gemeenschappen, en inderdaad opgevoed door geloofsgroepen, ngo's en steden en infranationale organisaties. Het is een uitdaging om alle mogelijkheden te zien en dan de uitkomst te accepteren. Want de waarheid is dat het altijd buitengewoon moeilijk is om tot globale overeenkomsten te komen, of zelfs elke vorm van overeenkomst tussen een verscheidenheid aan actoren. Kunnen we het positieve omarmen terwijl we onthouden dat er nog zoveel moet worden gedaan en ervoor zorgen dat de ondertekende overeenkomst niet het enige resultaat is – en niet het einde van de weg? Er werden relaties opgebouwd, er werd zichtbaarheid gegeven aan een systeemprobleem, er werden toezeggingen gedaan, er werd een overeenkomst getekend. Maar misschien nog belangrijker, er is iets verschoven... een kleine maar krachtige verschuiving die niet ongedaan kan worden gemaakt.
Uiteindelijk gaat het om ons huis en het samen verzorgen ervan, maar ook om al het leven dat dit huis met ons deelt en van wie we zo afhankelijk zijn. De focus komt steeds weer terug op onze relaties, met elkaar en met de aarde. Deze verbroken relatie heeft dringend genezing nodig, zodat we niet alleen kunnen overleven, maar samen kunnen floreren.
Specificaties
Josianne was ook uitgenodigd om op het evenement te spreken “Het zingen van de aarde: katholieke antwoorden op scheppingszorg” georganiseerd door de Missionary Society of St Colomban op 16 december.
Omslagfotocredits: CIDSE