Een weerspiegeling van onze secretaris-generaal Josianne Gauthier
Gisteren was het antiracisme-protest in Brussel georganiseerd door Black Lives Matter. Minstens 10,000 mensen (een zeer hoog aantal voor een demonstratie in een klein land als België) kwamen opdagen, met hun maskers op. Veel van de activisten waren jongvolwassenen, maar er waren ook veel oudere mensen en mensen met kinderen, van alle afkomst, die hun borden ophieven en de roep om gerechtigheid en waarheid riepen. Over de hele wereld trekken deze protesten en marsen de afgelopen week honderdduizenden mensen uit hun huizen, sinds de wereld getuige was van de moord op een onschuldige Afro-Amerikaanse man op sociale media, door toedoen van de politie. Velen sprongen overeind, klaar om te vechten, klaar voor actie, klaar voor een revolutie. Anderen, zoals ik, voelden zich verpletterd, ontmoedigd, tijdelijk verloren en leden aan een diep fysiek, spiritueel en psychologisch verdriet dat moeilijk te schudden was.
Sinds februari zitten we onder de druk van de wereldwijde pandemie COVID-19, en het grootste deel van de planeet bevindt zich in bijna totale opsluiting. We zagen deze gezondheidscrisis de tafels tussen Noord en Zuid even omkeren, terwijl de rijkste landen en hun machtige economieën op de knieën werden gebracht. We begonnen eindelijk collectief de relatie te begrijpen tussen onze snelle consumptieve manier van leven, ons economische model gebaseerd op de winning van hulpbronnen en de vernietiging van onze planeet. We begonnen te begrijpen dat onze planeet het uitschreeuwde en dat onze Moeder Aarde ziek was, dus werden we ook ziek[1]. We begonnen te praten over transformatie en verandering en keerden niet terug naar 'normaal' nadat de crisis voorbij was en spraken we van 'gewoon herstel'. Maar we begonnen ook de verborgen kant van de pandemie te zien, hoe deze oneerlijk in rijke samenlevingen terechtkwam en de armen op veel verschillende en meedogenloze manieren pijn deed. Lager betaalde banen gingen verloren zonder beveiliging. Gezondheidsrisico's waren hoger voor immigranten en minderheden, en vooral voor vrouwen onder hen, in rijkere landen vanwege het zorgwerk en essentiële servicewerk dat ze deden. Al tijdens de pandemie realiseerden we ons dat we vergeten waren één steen om te draaien: ons koloniale model.
Toen het virus het Amerikaanse continent bereikte, begonnen we de cijfers te zien. Afro-Amerikanen werden harder geraakt[2]. In Canada en in de Verenigde Staten betekende dit minder toegang tot goede gezondheidszorg, banen met een hoger risico die ze niet konden loslaten of thuiswerken, en veel werkten in de geïnfecteerde zones (ziekenhuizen, woningen voor ouderen)[3]. En het virus verspreidde zich naar Zuid-Amerika en we zagen de impact op de inheemse bevolking van de Amazone. Sommigen spreken van een genocide, aangezien de inheemse gemeenschappen, dezelfde die ons extractivistische model bestrijden en de rivieren en bossen verdedigen tegen misbruik door bedrijven, driemaal sneller worden besmet dan andere gemeenschappen en weinig of geen zorg krijgen[4].
Hoe kunnen we de relatie niet zien tussen onze manier van leven, onze manier van omgaan met elkaar, het geweld van onze consumptie en ons koloniale erfgoed? Dit erfgoed is altijd aanwezig in onze politieke systemen, onze internationale handelsovereenkomsten, in ons onderwijssysteem, in de manier waarop onze media communiceren, in onze wereldwijde voedselketens en zelfs in onze politie-systemen.
En na deze maanden van het blootleggen van al het systemische falen van onze manier van leven, toonde het koloniale model ons de kern ervan, dat het gebaseerd is op het principe dat sommigen kunnen nemen en gebruiken en weggooien ten koste van anderen, hun leven, hun waardigheid en hun hoop. Ik begrijp dat het grote verdriet dat ik voelde en dat me vertraagde, het enorme verdriet was van de miljoenen kreten van mensen over de hele planeet tegelijk, en smeekte degenen die hiervan hebben geprofiteerd om te stoppen. Accepteer niet meer dat de wereld is zoals ze is. Stop met het accepteren van de voordelen van onrecht. Weigeren. Ontwaken. Luister. Stop met praten. Stop met nemen. Hou op. En dan kunnen we langzaam weer gaan leven en deze wereld, onze relaties transformeren en samen creëren. We worden opgeroepen tot een grote bekering, zoals paus Franciscus ons eraan herinnert, en het begint met luisteren, afleren en opnieuw leren[5].
De mobilisaties en protesten over de hele wereld, zoals we het afgelopen jaar hebben gezien rond de klimaatcrisis, en nu we geconfronteerd worden met onze demonen van racisme en kolonialisme, geven ons energie en hopen opnieuw dat verandering niet alleen mogelijk is ... "ze komt eraan[6]”. Maar zoals de demonstranten ons eraan herinneren, is er geen vrede zonder gerechtigheid en kan er geen rechtvaardigheid zijn zonder waarheid.
CIDSE Secretaris-generaal
Referenties:
[1] Geïnspireerd door paus Franciscus Encycliek Laudato Si ', zorg voor ons gemeenschappelijk huis.
[2] Cijfers verzameld per rapport: "De kleur van coronavirus: COVID-19-sterfgevallen naar ras en etniciteit in de VS" door APM Research Lab en gerapporteerd door The Guardian
[3] Radio Canada gerapporteerd over het probleem
[4] Bekijk REPAM-rapport over de verspreiding van de pandemie in de Amazone
[5] Inspiratie voor dit concept is verkregen door de Laatste document van de synode op de Amazone, Hoofdstuk IV, par. 67 en 81.
[6] Arundhati Roy, Oorlogspraatje: “Een andere wereld is niet alleen mogelijk, ze is onderweg. Op een rustige dag hoor ik haar ademen. '