Open werkgroep van de Algemene Vergadering van de VN over duurzame-ontwikkelingsdoelstellingen - zesde sessie: wereldwijd partnerschap voor duurzame ontwikkeling (New York, 9-13 december 2013). Verklaring afgeleverd door Jean Letitia Saldanha, CIDSE Senior Policy Advisor tijdens de interactieve sessie met de OWG-covoorzitters op 10 december 2013.
U kunt het zien video van Jean Saldanha die haar verklaring hier aflevert (vanaf 1.28 min).
Hele tekst:
Bij het openen van de discussie over het wereldwijde partnerschap voor duurzame ontwikkeling wil ik mijn presentatie beginnen met de vraag:
- Partnerships voor wie? en
- Partnerschappen met wie?
Met betrekking tot de vraag “Partnerships voor wie“, Ik hoop dat de reactie is voor mensen en de planeet:
- Vooral degenen die direct de impact voelen van de tekortkomingen van het huidige wereldwijde partnerschap.
- Degenen die in armoede leven, aan de rand van de samenleving of volledig uitgesloten zijn van de samenleving.
- Vrouwen en meisjes vormen een groot aantal in deze groepen.
Met betrekking tot de vraag “Partnerships met wie“, Het nieuwe partnerschap voor duurzame ontwikkeling zou tussen staten moeten zijn. Ontwikkelde en ontwikkelingslanden. Omdat zij de primaire plichtsdragers zijn om de positieve resultaten te leveren voor de mensen waarvoor ze verantwoordelijk zijn en aan wie ze verantwoording moeten afleggen.
En hier moeten we lokale overheden niet vergeten. Ze zijn het gezicht van de overheid waaraan mensen het meest worden blootgesteld en weten. Hoewel het voornamelijk intergouvernementeel is, moet dit partnerschap inclusief zijn. Met een multi-stakeholder dimensie, om effectief en zinvol de doelstellingen te bereiken.
Het maatschappelijk middenveld speelt een belangrijke rol in deze dimensie met meerdere belanghebbenden. Direct of indirect via onze partners. We staan het dichtst bij de levenservaring - horen en zien van de behoeften van degenen van wie we zeggen dat het partnerschap zou moeten zijn voor.
De particuliere sector maakt inderdaad ook deel uit van de multistakeholderdimensie. Maar de particuliere sector is geen monoliet. Het zijn niet alleen de grote transnationale bedrijven.
De meeste actoren in de particuliere sector zijn middelgrote, kleine en micro-ondernemingen. Degenen die actief zijn op nationaal niveau of alleen op lokaal niveau. Eenmansactiviteiten, familiebedrijven, collectieven en coöperaties enz. Ze zijn vaak actief in de grijze economie in ontwikkelingslanden. Ze spelen een cruciale rol in elementaire overlevingsstrategieën. Verder, door welvaart te creëren voor individuen en hun gemeenschappen. Bij elke stap hebben ze hun eigen uitdagingen en wettelijke vereisten. Een partnerschap voor duurzame ontwikkeling zal open moeten staan voor deze actoren om betekenisvol te zijn.
De volgende reeks vragen om te stellen is:
1. Zijn de wereldwijde partnerschappen van vandaag bevorderlijk voor duurzame ontwikkeling?
2. Zo nee, welke hervormingen zijn nodig?
Ik denk dat er voldoende consensus bestaat dat het huidige mondiale partnerschap niet voldoende resultaten oplevert. En MDG8 hielp niet.
De problemen zijn bekend en goed gedocumenteerd in de MDG Gap Task Force Reports. Maar gaan de huidige trends in dit gesprek de goede kant op? Een dominante trend is het hervormen van partnerschappen om de particuliere sector binnen te halen.
Ik wil graag een paar risico's met betrekking tot deze trend brengen:
1. Het staat op zichzelf ten voordele van een zeer kleine groep actoren in de particuliere sector. Ze vertegenwoordigen niet de belangen van alle actoren in de sector. Laat staan dat we het maatschappelijk middenveld als geheel niet beschouwen.
2. Het lijkt een gemakkelijke manier te zijn waarop overheden hun verantwoordelijkheid omzeilen. Een voorbeeld: Gevraagd door krimpende hulpbudgetten en angsten over het vermogen om het 0.7-doel te bereiken, willen donoren nu ODA opnieuw definiëren om publiek geld te tellen dat wordt gebruikt om particuliere investeringen in ontwikkelingslanden te stimuleren.
3. Deze discussie vindt op een enkele manier plaats zonder voldoende aandacht voor:
- De macro-economische risico's verbonden aan het heffen van particuliere investeringen in ontwikkelingslanden met publiek geld.
- Het hele risico van socialisatie van risico en privatisering van winst.
- Passende regelgevingskaders en waarborgen instellen. En,
- Passende verantwoordingskaders invoeren voor de particuliere sector.
Tot slot zou ik de aandacht voor het wereldwijde partnerschap willen verwelkomen. Dit komt uit het besef dat MDG8 de achilleshiel van het MDG-raamwerk was. Voor de toekomst moeten we waken voor het risico dat het wereldwijde partnerschap de achilleshiel wordt van het Post-2015-raamwerk.
Als we oprecht zijn om een echt partnerschap te smeden, dan:
- Versnelling van de hervorming van de IFI's en de WTO, het monetaire en financiële systeem.
- Een eerlijk en permanent afwikkelingsmechanisme voor staatsschulden invoeren.
- Ongelijkheden in het beheer van hulp en fiscale samenwerking op internationaal niveau aanpakken.
- Tekortkomingen in verantwoording en transparantie op alle niveaus aanpakken.
- Respecteer de ruimte van het maatschappelijk middenveld. En ik kan doorgaan.
Verschuil je niet achter de privésector. Verwacht niet dat door hen in het partnerschap te betrekken, de langdurige verbintenissen worden nagekomen die staten zijn aangegaan en nog moeten nakomen.
CIDSE_statement_Panel_on_Partnership_6th_session_of_OWG_on_SDGs.pdf