Het tweede Thematische Sociale Forum over Mijnbouw en de Extractieve Economie (TSF) werd gehouden in Semarang, Indonesië, van 2 tot 17 oktober 20. Het Forum bracht een breed scala aan deelnemers samen (waaronder inheemse en lokale gemeenschappen, vakbonden, op geloof gebaseerde groepen en het maatschappelijk middenveld) van over de hele wereld die zich verzetten tegen mijnbouw en extractivisme op hun grondgebied en die een brede beweging wilden consolideren in het zeggen van 'Nee tegen Mijnbouw en Ja tegen Leven'. Zoals bij de eerste forum gehouden in Zuid-Afrika in 2018, een sterke CIDSE-delegatie van leden en partners was aanwezig samen met onze Systemic Change Officers, Kim Claes en Nicky Broeckhoven.
"Rakyat Bersatu tak bisa dikalahkan – Het verenigde volk zal nooit verslagen worden!” Het gezang in Bahasa Indonesia vormde het startschot voor de openingsplenaire vergadering van de TSF en signaleerde de sterke band van het Forum met de voortdurende strijd in het gastland, tegen het extractivisme en zijn koloniale verleden.
Het is geen toeval dat de internationale conferentie in Indonesië werd gehouden. De strategie van de Indonesische regering is om een belangrijke rol te spelen in de supply chain-activiteiten voor de wereldwijde productie van elektrische batterijen, in het bijzonder voor elektrische voertuigen (EV’s). De Indonesiërs hebben hiervan een prioriteit gemaakt voor hun industrie in 2019.[1]
De waarschijnlijkheid van vernietiging van het milieu en mensenrechtenschendingen roept vragen op voor klimaat-, milieu- en mensenrechtenactivisten. Is het vooruitzicht op economische groei het waard om op korte termijn belangrijke sociale en milieurechten op te offeren? Zal deze economische groei Indonesië ten goede komen en het land naar een rechtvaardige transitie leiden, of zal het alleen ten goede komen aan dezelfde bedrijven die het land naar de rand van een klimaatcatastrofe hebben geleid? Lokale Indonesische gemeenschappen en maatschappelijke organisaties die aanwezig waren op de TSF hekelden de negatieve gevolgen van deze zogenaamde ‘groene’ energietransitie op hun leven en milieu. Deze energietransitie, weg van fossiele brandstoffen, is sterk afhankelijk van zogenaamde ‘transitiemineralen’, zoals koper, nikkel en lithium – die centraal staan in technologieën als windturbines, zonnepanelen en elektrische voertuigen.
De historische en voortdurende strijd in Indonesië is echter verre van uniek. Over de hele wereld verzetten getroffen gemeenschappen zich tegen de mijnbouw en de extractivistische industrieën op hun grondgebied. Tijdens het vierdaagse hybride evenement werd kritisch gesproken over de huidige kwestie van een rechtvaardige transitie en het ‘recht om nee te zeggen’ van lokale gemeenschappen tegen winningsprojecten, namelijk het recht om hun gemeenschappen en rechten te verdedigen, inclusief het recht op zelfbeschikking, voogdij, en voor onder meer een gezond milieu.
Meer dan 90 partners uit de CIDSE-familie wereldwijd namen deel aan de TSF en deelden verhalen over de destructieve gevolgen van winningsactiviteiten op hun land. Zij dragen de dubbele last van de intensivering van de opwarming van de aarde en van klimaatonrechtvaardigheid. Deze gevolgen schenden hun rechten en dreigen hun manier van leven, hun relatie met de natuur en hun toekomst te vernietigen. Deze zelfde gemeenschappen hebben het minst bijgedragen aan de klimaatcrisis en hebben vaak te lijden gehad onder de ernstige gevolgen van geweld als gevolg van alle vormen van extractivisme.
We luisterden naar de strijd van verschillende volkeren en gemeenschappen; we wisselden uit met activisten en campagnevoerders en verbeterden ons begrip van het landschap van de internationale mijnindustrie en het bredere fenomeen van extractivisme. Vooral op de laatste avond hadden we de gelegenheid om met Indiase partners om de tafel te zitten. De grote vergaderzaal was vol lawaai, terwijl de voorbereidingen voor de ‘feestelijke slotavond’ in volle gang waren. Ze hadden echter een belangrijk verhaal te vertellen, en wij waren er klaar voor om dat te horen.
| “De fakkel van het verzet” Hun strijd speelt zich af in de staat Jharkhand, in het oosten van India, waar ze samenwerken met lokale gemeenschappen die voortdurend strijden voor hun rechten op land, hulpbronnen en leven. In India verkoopt de overheid vaak land aan investeerders of bedrijven zonder de gemeenschap hiervan op de hoogte te stellen. Dit is wat ze ook zien in de gemeenschappen waarmee ze werken. Als gevolg hiervan worden mensen met weinig of geen compensatie van hun land verdreven, of omgekocht met beloften dat mijnbouw hen een ‘ticket naar welvaart’ zal bieden. Wat deze gemeenschappen eisen, is dat ze kunnen deelnemen aan elk besluitvormingsproces dat van invloed is op hun land en leven, en dat beslissingen ook in hun beste belang worden genomen. Door het werk van de partners in en met de gemeenschappen zijn ze erin geslaagd de mythe van ‘welwillende mijnbouw’ te ontkrachten en het bewustzijn te vergroten. Dit toegenomen bewustzijn heeft de gemeenschappen in staat gesteld zichzelf te organiseren en de waarden door te geven ‘fakkel van verzet’ – dat wil zeggen de strijd en verhalen over verzet die worden gedeeld door oudere veteranen uit de gemeenschap om andere gemeenschapsactivisten te inspireren en te motiveren om voor hun rechten te vechten. Door culturele activiteiten en ceremonies nieuw leven in te blazen als een manier om hun strijd te versterken, gaan ze de pogingen tegen om hun stem te onderdrukken. Daarbij vieren en herdenken ze hun leiders. Via verschillende campagnes hebben de gemeenschappen de mogelijkheid gekregen om hun mening te uiten. Ze kunnen nu zelf beslissen of ze ‘ja’ of ‘nee’ zeggen tegen projecten op hun grondgebied. De coördinatie tussen verschillende gemeenschappen, organisaties en bewegingen is vergroot en geconsolideerd. Toch blijven er verschillende uitdagingen bestaan. De strijd, zeiden ze, gaat niet over winnen of verliezen. “Het gaat erom dat de machten die de aarde willen exploiteren voor haar hulpbronnen gecontroleerd worden door de verdedigers die strijden voor het behoud van het milieu en het leven.” Gemeenschappen vragen om een helder grondverwervingsbeleid dat naar de letter en naar de geest wordt uitgevoerd. De regering moet transparant zijn bij elke stap in de richting van de grondverwerving, ervoor zorgen dat deze geen negatieve gevolgen heeft voor het milieu en de ecologie van het gebied, de gemeenschap wordt geraadpleegd en de landeigenaren regelmatig profiteren van het project, zodat zij een beter leven hebben, zowel sociaal als economisch. De strijd zal niet stoppen totdat de plundering stopt. |
De getuigenissen van de Indiase partners waren ongelooflijk krachtig en ontroerend en toonden de destructieve impact van grootschalige mijnbouwoperaties op hun dagelijks leven. Het is een strijd voor een fatsoenlijk leven. Of zoals het botweg werd gezegd: “De mijnen eten ons op. De velden voeden ons”. Net als vele anderen, die zich uitspreken tegen het extractivisme en de zogenaamde nationale belangen, worden zij geconfronteerd met intimidatie, intimidatie, repressie en criminalisering. Het was niet eenvoudig om hun verhaal te delen, maar ze zeiden dat het een verhaal was dat verteld moest worden, ongeacht de gevolgen – gezien het feit dat mensen worden bedreigd of gedood wanneer ze proberen opgelegde mijnbouwactiviteiten te stoppen.
De ruimte die een forum als de TSF biedt aan mensen om hun strijd en verzet met anderen uit te wisselen en te delen, kan niet worden onderschat. Vooral de solidariteitsbezoeken aan Indonesische gemeenschappen die getroffen waren door mijnbouw en extractivisme waren zeer krachtig. Een van de CIDSE-afgevaardigden zei dat zijn aanwezigheid bij de TSF hem deed beseffen dat hij/zijn gemeenschap niet de enige was die met deze strijd te maken kreeg en dat zij niet de enige gemeenschap waren die zich 'met rust gelaten' voelde om het hoofd te bieden aan de verwoestende gevolgen van mijnbouw en extractivisme.
[1] In de toekomst kunnen we nog meer Indonesisch overheidsbeleid verwachten met betrekking tot de export van andere ruwe minerale grondstoffen, zoals koper en tin. De afgelopen jaren is Indonesië een van de draaikolken van concurrentie geworden om de toegang tot de mineralen die de wereld vandaag de dag nodig heeft, vooral voor geavanceerde industriële landen die op zoek zijn naar strategieën om kritieke minerale voorraden van buiten China of Rusland veilig te stellen voor de op digitale en groene technologie gebaseerde energie. industrie. Met grote reserves aan nikkel en verschillende cruciale mineralen voor de productie van EV-batterijen heeft de Indonesische staat steeds meer vertrouwen in zijn inspanningen om de nationale industrialisatieagenda te stimuleren. De nikkelreserves in de wereld worden respectievelijk gecontroleerd door Indonesië, de Filipijnen en Rusland.
Dagelijkse rapporten van de TSF zijn te vinden op de website van het evenement.
Siehe: dag 1 - dag 2 .
Fotocredits: Cover en foto 1: Patrick Piro, CCFD-Terre Solidaire. Foto 2: CIDSE